Παρ' όλα αυτά θίγεται αυτό το θέμα. Αν θα μπορέσω παρ' όλα αυτά να παραμείνω σε ένα πιο αντικειμενικό επίπεδο (ή μάλλον, ΣΤΟ αντικειμενικό επίπεδο) στην κριτική του νέου τους δίσκου, το οποίο μπορεί να εκφράσει και τον πιο ανενημέρωτο περί αυτής της μπάντας ακροατή
Απαντώ κατευθείαν σε αυτό το ερώτημα που θέτω ο ίδιος......και σας απαντώ πως μπορώ και θα το κάνω.
Για αρχή κάνουμε την διευκρίνηση πως είναι το τελευταίο μέλημα του μπασίστα και ενός απο τα βασικα-για- πολυ-καιρό-μέλη, Carlos Dengler (aka Carlos D). Προκάλεσε μεγάλο ντόρο και στεναχώρια στους fans η αποχώρηση του από την μπάντα, αλλά το παιδί είχε βαρεθεί να παίζει μπάσο (δεν του άρεσε το μπάσο, δεν ήταν το μουσικό όργανο της επιλογής του) και να κάνει τις τόσο μεγάλες τουρνέ μαζί με τους Interpol γι' αυτό και αποχώρησε από την μπάντα. Όλα αυτά βάσει λεγομένων του drummer Sam Fogarino.
Αρχίζουμε επομένως με το Success και την εισαγωγή στον ομότιτλο δίσκο των σκοτεινών παιδιών της Νέας Υόρκης. Χτίζεται σταδιακά αυτή η χαρακτηριστική ατμόσφαιρα των Interpol ορχηστρικά και στην συνέχεια μπαίνουν τα φωνητικά του Paul Banks που μας τραγουδούνε "I'm the good guy". Το reverb-ατο στοιχείο της κιθάρας δεν γίνεται να απουσιάζει και υποστηρίζει και ολοκληρώνει την όλη δομή του κομματιού. Το Success τελειώνει παρ' όλα αυτα στα 3 λεπτά και 26 δευτερόλεπτα με έναν αξιοσέβαστο τρόπο. Συμπέρασμα; Ας περιμένουμε για το συνολικό.
Το Memory Serves κρατεί καλά για την συνέχεια ανεβάζοντας λίγο τον πήχη σαν πιο κλασσική εγγυημένη συνταγή, που θυμίζει κάτι από τις παλαιότερες συνθέσεις των Interpol, απλά με μία αίσθηση του φρέσκου.
Μετά με Lights και Barricade, κομμάτια που είχαν κυκλοφορήσει διαδικτυακά πολύ πριν την κυκλοφορία του δίσκου και μας είχαν δώσει μια γενική ιδέα. Το Lights ξεχωριστό για την σταδιακή του κορύφωση με έναν πολύ ιδιαίτερο και ιδιόρρυθμο τρόπο, και το Barricade για τον groov-άτο ήχο που έχει (το παρατηρούμε από το bass line) και για την φωνή του κύριου P. Banks που φτάνει σε πολύ υψηλά σημεία, που δεν τον έχουμε ξανακούσει και ποτέ (σε live εκτέλεση ωστόσο, δεν γίνεται η ύψωση αυτή από τον ίδιο, αλλά από τον session πληκτρά τους - κρίμα).
8ο κομμάτι του δίσκου το Try it On που ξεκινάει με μια "ανήσυχη" -κατά την κρίση μου- μελωδία στο πιάνο που στην συνέχεια συνοδεύεται από το κλασσικό instrumentation της μπάντας. Και στο μετέπειτα 12ο track εν΄ονόματι The Undoing έχουμε μια δόμηση κομματιού βάσει Lights (λιτή εισαγωγή-σταδιακή "κατασκευαστική" ενορχήστρωση-ατμοσφαιρικό ξέσπασμα). Το τελείωμα ωστόσο έχει αυτό το συμφωνικό-orchestral στοιχείο που μας είχε υποσχεθεί ο Banks πως θα έχει γενικά ο δίσκος, κάτι που μπορώ να επιβεβαιώσω.
Συμπέρασμα; Παιδιά είναι απλά άλλος ένας δίσκος Interpol. Ούτε πάνω, ούτε κάτω. Το βλέπω σαν μια όχι και τόσο πετυχημένη συμφωνία μεταξύ Antics και Our Love to Admire, με την προσθήκη του προαναφερθέντος orchestral στοιχείου. Δίσκος σκοτεινός, παράξενος (+συν αυτό) και όμορφος μαζί. Απλά τόσο παράξενος που καταντά δυσνόητος για κάποιον που θέλει να ακούσει Interpol για 1η είτε 2η φορά. Μπορώ να ήδη "δώ" τους fans της μπάντας να γουστάρουν αυτόν τον δίσκο -για να μην πω περισσότερο και από το Our Love to Admire-
Δεν ξέρω γι' αυτό όμως. Θυμάμαι δηλώσεις του S. Fogarino πέρυσι να λένε πώς θα επιστρέψουν στον οικείο ήχο του Turn on the Bright Lights. Να δηλώνει όμως το αντίθετο λίγο καιρό αργότερα ο κός. Banks. Μήπως αυτός ο δίσκος περιείχε μήπως λίγη σύγχηση παραπάνω; Ας το αναλογίστουμε λιγάκι. Διότι είχαμε + την αποχώρηση του μπασο-τέτοιου Carlos D και κάτι τα διάφορα που θέλει ο drummer κάτι τα άλλα που θέλει ο τραγουδιστής...φτιάχνει μια περίεργη εικόνα πρίν βγεί ο δίσκος :/
Κρίμα γιατί "περιμένεις" από έναν δίσκο που βαφτίζεται ομότιτλα με το συγκρότημα να είναι κάτι που πρεσβεύει πλήρως την μπάντα και είναι πραγματικά απίστευτος δίσκος -κάτι που δεν είναι απαραίτητο, είναι πιο πολύ σαν "προκατάληψη"- Δεν μπορώ ούτε εγώ να πω πως είναι απίστευτος ο δίσκος αν και μου αρέσει ΚΑΡΓΑ, παρ' όλα αυτά για το αν πρεσβεύει την μπάντα και οριοθετεί τον ήχο της (πλέον....λόγω δεδομένου ομότιτλου) αυτό μόνο η μπάντα το ξέρει. Επαναλαμβάνω πως αυτό ωστόσο έχει να κάνει με την μυθοποίηση του self-titled με το "γαμάτο". Anywayz......
Καθώς οι εποχές Turn on the Bright Lights δύσκολα θα επιστρέψουν, οι Interpol έχουν φτάσει -πιστεύω- πάνω κάτω στο ύφος που θέλουν οι ίδιοι, με το στοιχείο της εξέλιξης στον ήχο τους να είναι υπαρκτό, αλλά αόρατο και αναπτύσσεται αργά.
P.S: Να γίνει και ένας επίλογος σε μορφή υστερόγραφου λοιπόν, πως 2 πολύ γαμάτες συνθέσεις δεν ανήκαν κάν στο βασικό tracklist του δίσκου, αλλά είναι bonus tracks. Tο 1o (Crimewaves) είναι στο iTunes purchase του album και το άλλο (Gavilian) είναι στο Γιαπωνέζικο import. Ψάξτε τα είναι πολυ πιο άξια απο αρκετά άλλα μέσα στον δίσκο.
P.S. #2: Ποτε στον μπούτσο τέλοσπαντων θα έρθουν για live στην Ελλάδα;
