analog_inserts: 2010

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Δισκοκριτικη 3μηνου-Boom mag

1)Robyn-body talk pt2
Πολιτικό σύστημα τύπου Robyn πως γίνεται να έχω; Δηλαδή λίγες κυκλοφορίες-λογια και ουσιαστικές !Σαν κεραυνός εν αιθρία το νεότατο και φρεσκότατο lp της ξανθιάς ,αλλά κραγμένης από τους επαγγελματίες κράχτες του Star (oh montieu) καθώς η νεαρά ήταν το opening act της συναυλίας της Madonna και φυσικά κανείς δεν ήξερε ποια είναι !Η Robin Miriam Carlsson, γεννημένη στη Σουηδία (!!!!) έχει δείξει ως στιγμής μόνο ωραίες δουλειές της στο Ευρωπαϊκό κοινό .Το νέο άλμπουμ της με πήρε από το χέρι και με πήγε σε ένα μυστηριο underground-chic club,που όλα ανακατευοντε,ένα melting pot strings,rnb vocals ,εξευγενισμένων electro beats τα οποία ΟΛΑ δένουν τόσο αρμονικά με αυτή τη φωνάρα .Δεν θα πάει με τα νερά της μόδας των hipster/synths,αλλά παίζει με ένα τρομακτικό-για εμένα-τροπο με τα γεμάτα basses,τα electro στοιχεία το duo με τον snoop αλλά καταφέρνει μέσω της φωνής της να σε τριπαρει και να σε κάνει να πεις, το έχει και όντως το έχει!

2) somethingalamode-somethingalamode
Ε ναι!!!Επιτέλους ένας δίσκος –διαφυγή από την πεπατημένη οδό των επαναλήψεων που μας κατακλύζουν κ μόνο σκοπό έχουν την προσωρινή τέρψη της ακοής ,κοινώς τυράκια (τρώω ,μου αρέσει , ξεχνώ και ότι το έφαγα μετά από κάνα μισάωρο).Οι Somethingalamode μου φέρνουν βέβαια κάτι από justice,αλλά εδώ έχουμε το νέο κύμα της κλασσικής μουσικής-οργανα της- να κατακλύζει τον χώρο της electro-electronica σκηνής με αξιώσεις διαφορετικότητας !Οι ίδιοι αυτοχαρακτηρίζονται σαν electro/strings & cello/violin duo,κάτι που ξενίζει στην ιδέα ,αλλά όχι στο αυτί .Οι Thomas Roussel και Yannick Grandjean ,Γάλλοι φυσικά ,έχουν ένα κάρο πτυχία κλασσικής μουσικής από την Ντιζόν, αλλά δεν κατάφεραν να κρύψουν μέσα τους την λατρεία τους για την ηλεκτρονική μουσική .Ένα live του Jeff Mills έφερε τα πάνω κάτω και όλα οδήγησαν στον ομώνυμο δίσκο ,που «τρέχει» με πρώτο single το “rondoparisiano” με backup στα singles,τον –αχ αγάπη μου-Karl Lagerfeld, πράγμα που δεν θεωρώ διόλου τυχαίο!!Μην τολμήσετε να τους προσπεράσετε ,ο Karl δεν το έκανε πάντως..

3) anoraak-wherever the sun sets
Ονειρικά διαμετρικές απόψεις που καταφέρνουν να σε διαπερνούν σαν ένα ψυχρό αεράκι μέσα σε μια βροχή νοσταλγίας,new wave,pop & electro (??) με ένα ακομπανιαμέντο από μελαγχολικές φωνητικές βροντές ,που πιο πολύ σε βάζουν σε ένα περίεργο σαλόνι γεμάτο από hipsters με πολύχρωμα sweaters,παρά σε δίσκο του 2010.Καινουργιος δίσκος από Anoraak,που όπως ολοφάνερα ακούς ,πιάνει το music stream της εποχής ,δηλαδή synths & downtempo vocals που με προβλημάτισαν !Προβληματισμός γιατί είναι ένας δίσκος που με πάει σε εποχές mid 80s,σε ένα περίεργα μυστήριο underground spot της Αθήνας όπου οι μουσικές αυτές κυριαρχούσαν ,ή πιο σωστά οι προγονοί τους! Ωραία downtempo synths με typical a-sexual defined vocals,των οποίων η ουδετερότητα και χαρακτηριστικότητα επί προκειμένω, οδηγεί σε μια ολιγόωρη κατάσταση μουδιάσματος και ηρεμίας .Επαναλάβατε όποτε κάνετε το λάθος να ανοίγετε τηλεόραση..

4)Tame Impala-Innerspeaker
Οι Kevin Parker ,Dominic Simper ,Jay Watson και Nick Allbrook είναι οι Ausies που κατάφεραν να με κερδίσουν αυτή τη φορά..Κάτι το σαμανικό ,ελέω των Αβοριγίνων ,υπάρχει έντονα στον Αυστραλιανό αέρα που κάνει οτιδήποτε το μουσικό από εκεί κάτω ,να έχει κάτι το trippy,κάτι το ευχάριστα όμορφο !Οι ίδιοι βάζουν τον ήχο τους σε μια σφαίρα psychedelic rock-big beat,πράγμα που θα με βρει σύμφωνο ,με όλο μου το είναι !Ο πρώτος τους δίσκος από μια εταιρία που συχνά-πυκνα τσεκάρω την Modular,είναι έτοιμος να εκραγεί από γεμάτα 70’s psychedelic vibes,κιθαριστικα-βρώμικα σόλο και φωνητικά που κάνουν αυτή την αντίθεση με το μουσικό background,που μπαίνεις αμέσως στην ουσία του δίσκου !Τι να πρώτο ακούσεις από τον Innerspeaker, το “desire be desire go”,το “bold arrow of time”,το “I don’ really mind”;Το μόνο πρόβλημα που ίσως να εντόπισα είναι τo πως ο δίσκος είναι τόσο απίστευτος οργανικά που σε κάνει να απαιτείς να είναι τέλειος και στα vocals,κάτι που ίσως μετά από συνεχή ακρόαση να σε χαλάσει ,αφού το Brit accent,κάπου βγαίνει όχι με άσχημο τρόπο η αποτρεπτικά ,αλλά σαν περίεργη αντίθεση της εικόνας των Αμερικανών 70s rockers που οι ίδιοι σου δημιουργούν !Θα χαλάσουν κόσμο ,αργά οι γρήγορα ,γιαυτο και θα τους βάλω στο iphone μου από τώρα!!

5)Dj Shadow-The Dj Shadow remix project
Αν η μουσική σκηνή ήταν προεδρευόμενη δημοκρατία ,ο Shadow θα ήταν ο τύπος που θα της έσπαγε τον τσαμπουκά ,για ένα εκατομμύριο λόγους ,για να έκανε αυτό που κάνει και η μουσική του,τη διαφορά !Για να δούμε όμως τι κατάφερε ,πάλι ο πλέον λατρεμένος παραγωγός-remixer-dj Τζος Ντειβις ,επονομαζόμενος και πατέρας της trip hop…Μετά από μια λογική ανακοίνωση στο e-community του ,ο Shadow έδωσε πρoς remixing τα κομμάτια του σε όσους θέλουν και μπορούν από τους πιστούς του και μετά από ακρόαση τους από τον ίδιο κυκλοφορούν υπό την μορφή του εν λόγο comp,μόνο στο net, δωρεάν ή πιο σωστά δώρο σε όποιον αγοράσει οποιονδήποτε άλλο δίσκο του!!Φυσικά και θα πέρναγε απαρατήρητοs ,αφού οι εταιρίες δεν έχουν να λαβαίνουν ,αλλά παρόλα αυτά ότι αξίζει βγαίνει προς τα έξω ,ότι και να αντιτίθεται σε αυτό !Ένα remix compilation λοιπόν ,από fans του ,που πραγματικά δεν το περίμενα τόσο πολυδιάστατο και ωραίο ,αφού κινείται τόσο ευέλικτα στα reconstruction των κομματιών του ,με τον πιο πολυποίκιλο τρόπο και ύφος ,αφού έχουμε από freestyle trip hop,drum n bass σε ύφος jungle,πιο jazzy, ακουστικές έως και megamix!Κανονικό μουσικό μανιφέστο λοιπόν από έναν Dj Shadow,που φτιάχνει μουσικές για τον λαό και τώρα δίνει σε κυκλοφορία ένα δίσκο από τον λαό ,για τον λαό !Μέγιστα respect…

Not to buy--
Mονικα-Exit
"Παίζεις σκληρό παιχνίδι κύριος" είναι η ατάκα που μου έχει μείνει από τα «φθηνα τσιγάρα» του Χαραλαμπιδη και ήταν η μόνη που μου ήρθε όταν άρχισα να προλογίζω αυτό που θα κάνω από εδώ και πέρα ,ένα δίσκο κάθε φορά ,που δεν μου αρέσει …Σκληρό παιχνίδι γιατί είναι δύσκολο να λες τι δε σου αρέσει ,χωρίς να γίνεις κακός ,αλλά να μένεις αντικειμενικός!
Για να δούμε όμως γιατί δεν μου άρεσε το Exit από Μonika. Γενικά μισώ οτιδήποτε προωθείται μανιωδώς ,από οπουδήποτε ,αλλά όταν αξίζει το εξετάζω όσο μπορώ ,πράγμα που έκανα διεξοδικά και μπορώ να πω πως μπορεί η επανάληψη να είναι μητηρ μαθήσεως ,όμως όταν αυτό αφορά τη μουσική είναι η μητηρ της κούρασης,αφού μετά από ένα μπαμ που έκανε η νεαρά ,ο 2ος της είναι ολοφάνερα βασισμένος και στηριγμένος πάνω στα φωνητικά της. Ένα lp που πραγματικά σε ρίχνει ψυχολογικά ,σε κουράζει η επανάληψη του τόνου ,αφού δεν έχει ποικιλία ηχητικά-εννοωντας ορχηστρικά και εδώ εντοπίζεται το λάθος ,γιατί δεν γίνεται να στηρίζεις τον 2ο σου δίσκο καθαρά στη φωνή σου ,από τη στιγμή που είναι ο 2ος! Χαρισμα το να έχεις καλή φωνή ,αλλά κατάρα να επαναπαύεσαι σε αυτό ,να μην το εξελίσσεις και να μην αναζητάς νέους τρόπους για να το αναδείξεις !Όσο και να επιδίωξε να κάνει κάτι διαφορετικό από τον προηγούμενο δίσκο ,δεν το καταφέρνει διόλου δυστυχώς ,κάνοντας με να πιστεύω πως καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς !Ουσιαστικά μου δημιουργεί την εντύπωση ,πως θέλει να «φτιάξει» ένα στυλ που ουσιαστικά θα αρέσει μόνο σε ένα πυρήνα φανατικών της και τίποτα παραπέρα ,αφού δεν δείχνει να εξελίσσεται μουσικά .Μπορώ να αναζητήσω χίλιες μύριες δικαιολογίες ,όπως πίεση από δισκογραφική,wrong timing, αλλά δεν θα το κάνω ,απλά δεν τον προτείνω καθαρά και μόνο γιατί είναι μια επανάληψη του 1ου της…

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Interpol gone s/t

Λοιπόν εδώ ξεκινάει ένα αμφιλεγόμενο θέμα (για αρχή). Περί του προσώπου μου και των Interpol. Ξεκινώ την ανάλυση. Μακράν από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες αυτοί οι Νεοϋορκέζοι. Παρακολουθώ την πορεία τους, ορισμένους μήνες πριν την κυκλοφορία του Our Love to Admire (2007). Λατρεία.

Παρ' όλα αυτά θίγεται αυτό το θέμα. Αν θα μπορέσω παρ' όλα αυτά να παραμείνω σε ένα πιο αντικειμενικό επίπεδο (ή μάλλον, ΣΤΟ αντικειμενικό επίπεδο) στην κριτική του νέου τους δίσκου, το οποίο μπορεί να εκφράσει και τον πιο ανενημέρωτο περί αυτής της μπάντας ακροατή
Απαντώ κατευθείαν σε αυτό το ερώτημα που θέτω ο ίδιος......και σας απαντώ πως μπορώ και θα το κάνω.

Για αρχή κάνουμε την διευκρίνηση πως είναι το τελευταίο μέλημα του μπασίστα και ενός απο τα βασικα-για- πολυ-καιρό-μέλη, Carlos Dengler (aka Carlos D). Προκάλεσε μεγάλο ντόρο και στεναχώρια στους fans η αποχώρηση του από την μπάντα, αλλά το παιδί είχε βαρεθεί να παίζει μπάσο (δεν του άρεσε το μπάσο, δεν ήταν το μουσικό όργανο της επιλογής του) και να κάνει τις τόσο μεγάλες τουρνέ μαζί με τους Interpol γι' αυτό και αποχώρησε από την μπάντα. Όλα αυτά βάσει λεγομένων του drummer Sam Fogarino.

Αρχίζουμε επομένως με το Success και την εισαγωγή στον ομότιτλο δίσκο των σκοτεινών παιδιών της Νέας Υόρκης. Χτίζεται σταδιακά αυτή η χαρακτηριστική ατμόσφαιρα των Interpol ορχηστρικά και στην συνέχεια μπαίνουν τα φωνητικά του Paul Banks που μας τραγουδούνε "I'm the good guy". Το reverb-ατο στοιχείο της κιθάρας δεν γίνεται να απουσιάζει και υποστηρίζει και ολοκληρώνει την όλη δομή του κομματιού. Το Success τελειώνει παρ' όλα αυτα στα 3 λεπτά και 26 δευτερόλεπτα με έναν αξιοσέβαστο τρόπο. Συμπέρασμα; Ας περιμένουμε για το συνολικό.
Το Memory Serves κρατεί καλά για την συνέχεια ανεβάζοντας λίγο τον πήχη σαν πιο κλασσική εγγυημένη συνταγή, που θυμίζει κάτι από τις παλαιότερες συνθέσεις των Interpol, απλά με μία αίσθηση του φρέσκου.
Μετά με Lights και Barricade, κομμάτια που είχαν κυκλοφορήσει διαδικτυακά πολύ πριν την κυκλοφορία του δίσκου και μας είχαν δώσει μια γενική ιδέα. Το Lights ξεχωριστό για την σταδιακή του κορύφωση με έναν πολύ ιδιαίτερο και ιδιόρρυθμο τρόπο, και το Barricade για τον groov-άτο ήχο που έχει (το παρατηρούμε από το bass line) και για την φωνή του κύριου P. Banks που φτάνει σε πολύ υψηλά σημεία, που δεν τον έχουμε ξανακούσει και ποτέ (σε live εκτέλεση ωστόσο, δεν γίνεται η ύψωση αυτή από τον ίδιο, αλλά από τον session πληκτρά τους - κρίμα).
8ο κομμάτι του δίσκου το Try it On που ξεκινάει με μια "ανήσυχη" -κατά την κρίση μου- μελωδία στο πιάνο που στην συνέχεια συνοδεύεται από το κλασσικό instrumentation της μπάντας. Και στο μετέπειτα 12ο track εν΄ονόματι The Undoing έχουμε μια δόμηση κομματιού βάσει Lights (λιτή εισαγωγή-σταδιακή "κατασκευαστική" ενορχήστρωση-ατμοσφαιρικό ξέσπασμα). Το τελείωμα ωστόσο έχει αυτό το συμφωνικό-orchestral στοιχείο που μας είχε υποσχεθεί ο Banks πως θα έχει γενικά ο δίσκος, κάτι που μπορώ να επιβεβαιώσω.

Συμπέρασμα; Παιδιά είναι απλά άλλος ένας δίσκος Interpol. Ούτε πάνω, ούτε κάτω. Το βλέπω σαν μια όχι και τόσο πετυχημένη συμφωνία μεταξύ Antics και Our Love to Admire, με την προσθήκη του προαναφερθέντος orchestral στοιχείου. Δίσκος σκοτεινός, παράξενος (+συν αυτό) και όμορφος μαζί. Απλά τόσο παράξενος που καταντά δυσνόητος για κάποιον που θέλει να ακούσει Interpol για 1η είτε 2η φορά. Μπορώ να ήδη "δώ" τους fans της μπάντας να γουστάρουν αυτόν τον δίσκο -για να μην πω περισσότερο και από το Our Love to Admire-

Δεν ξέρω γι' αυτό όμως. Θυμάμαι δηλώσεις του S. Fogarino πέρυσι να λένε πώς θα επιστρέψουν στον οικείο ήχο του Turn on the Bright Lights. Να δηλώνει όμως το αντίθετο λίγο καιρό αργότερα ο κός. Banks. Μήπως αυτός ο δίσκος περιείχε μήπως λίγη σύγχηση παραπάνω; Ας το αναλογίστουμε λιγάκι. Διότι είχαμε + την αποχώρηση του μπασο-τέτοιου Carlos D και κάτι τα διάφορα που θέλει ο drummer κάτι τα άλλα που θέλει ο τραγουδιστής...φτιάχνει μια περίεργη εικόνα πρίν βγεί ο δίσκος :/

Κρίμα γιατί "περιμένεις" από έναν δίσκο που βαφτίζεται ομότιτλα με το συγκρότημα να είναι κάτι που πρεσβεύει πλήρως την μπάντα και είναι πραγματικά απίστευτος δίσκος -κάτι που δεν είναι απαραίτητο, είναι πιο πολύ σαν "προκατάληψη"- Δεν μπορώ ούτε εγώ να πω πως είναι απίστευτος ο δίσκος αν και μου αρέσει ΚΑΡΓΑ, παρ' όλα αυτά για το αν πρεσβεύει την μπάντα και οριοθετεί τον ήχο της (πλέον....λόγω δεδομένου ομότιτλου) αυτό μόνο η μπάντα το ξέρει. Επαναλαμβάνω πως αυτό ωστόσο έχει να κάνει με την μυθοποίηση του self-titled με το "γαμάτο". Anywayz......

Καθώς οι εποχές Turn on the Bright Lights δύσκολα θα επιστρέψουν, οι Interpol έχουν φτάσει -πιστεύω- πάνω κάτω στο ύφος που θέλουν οι ίδιοι, με το στοιχείο της εξέλιξης στον ήχο τους να είναι υπαρκτό, αλλά αόρατο και αναπτύσσεται αργά.

P.S: Να γίνει και ένας επίλογος σε μορφή υστερόγραφου λοιπόν, πως 2 πολύ γαμάτες συνθέσεις δεν ανήκαν κάν στο βασικό tracklist του δίσκου, αλλά είναι bonus tracks. Tο 1o (Crimewaves) είναι στο iTunes purchase του album και το άλλο (Gavilian) είναι στο Γιαπωνέζικο import. Ψάξτε τα είναι πολυ πιο άξια απο αρκετά άλλα μέσα στον δίσκο.

P.S. #2: Ποτε στον μπούτσο τέλοσπαντων θα έρθουν για live στην Ελλάδα;

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

...Και επειδη ξεχαστηκα ελεω διακοπων,να και η δισκοκριτικη μου για το boom,στο τελευταιο τευχος που κυκλοφορησε εδω και κανα μηνα...

Σηκώνομαι το πρωί με νεύρα ,αφού δεν καταφέρνω να φαντασιωθώ με co/star το τέλειο σουφλέ ,γιατί βλέπεις το θέμα που με έχει κυνηγήσει από πέρσι το καλοκαίρι έχει στοιχειώσει τον ύπνο μου και μου θυμίζει την γνωστή σκηνή της Audrey που δέχεται συμβουλές συναισθημάτων-μαγειρικής από παπουδιεν ότι «όταν μια γυναίκα αγαπήσει πολύ, καίει το σουφλέ, μια που είναι αδιάφορη δεν ανάβει τον φούρνο όσο πρέπει». Άρα το γεγονός πως με έπηξαν στο σουφλέ της ντροπής πέρσι με κάνει να το αφήσω και να το πάω στην σούπα, γιατί θα την σερβίρω κρύα, όπως και την εκδίκηση!! Τουλάχιστον καθώς ανακατεύω τα μανιτάρια με το ζωμό που έχω κάνει κάτι μέσα του, άκουσα 5-6 δισκάκια που με παραπέμπουν στο τρίπτυχο κουτάλα-πιρούνα-μαχαιρι

1)Kellis-flesh tone

Περπατώ εις το δάσος όταν τα electro influences είναι εδώ ,Αμερικανοί απολίτιστοι είστε εδώ;; Τα έτη περνούν αλλά το αυτί της βιομηχανίας έχει ανάγκη ΩΡΛ, γιατί αργεί να πάρει τα χαμπάρια της ,αλλά ας της αναγνωρίσω πως τα παίρνει έστω και αργά. Όταν το Milkshake προκαλούσε πανικό στους τότε hipsters της Αβραμιωτου, κανείς δεν πίστευε πως υπήρχε το ενδεχόμενο να βγάλει η Madame ένα δίσκο τόσο επηρεασμένο από τα Ευρωπαϊκά electro δρώμενα..Τα χρόνια πέρασαν η Kellis μεγάλωσε και το δισκάκι τριπαρει σαν serfer που τρώει “πλυντήριο” στην πιο απομονωμένη παραλία του Mπαλι. Εξευγενισμένος «Justise-ικος» ήχος με vocals που με κάνουν να θέλω κάτι ,κάτι ακαθόριστο..

2)Onra-Long distance

Το sushi μπορει να είναι πατεντα των αδερφων μου Ιαπωνων ,αλλα το βρισκεις ακομα και στο Bansko (I swear!) κατι δηλαδη σαν το hip hop-rnb που το παραγουν παντου αλλου αψογο σαν το sushi στα ομώνυμα bar του Τοκιο και αλλου ελεεινο.Γιατι και πως όμως ο Ιαπωνας καταφερνει να μεταφερει τη σαν βαρια σαντιγυ,συνταγη τηs hip hop blended με synths (σας τα ελεγα αυτά τα μοδατα κολπα) της δεκαετιας του 80,σαν να είναι μέσα στο κεντρο των μουσικων εγκεφαλων της εν λογω σκηνης;Δεν με απασχολει βασικα τοσο γιατι το Long Distance με εκανε να επιθυμησω εποχες που προσπερασα αρδην,εποχες που εζησαν σιγουρα πιο εντονα στο NJ,στις ταινιες του Spike Lee..Μπορω να γραφω απειρα πραγματα για το δισκακι,αλλα θα προτιμησω να ζητησω σε οποιον με εχει εμπιστευτει εστω μια φορα,ας κανει το καλο και να τσεκαρει το Long Distance,θα εχει δωσει στον εαυτο του μια αφορμη να δινει παστελ synth χρωματισμους στο καλοκαιρι του!!

3)Marina & the Diamonds-Family jewels

Αργα στο σπιτι όταν βραζει η πατατα,είναι λογικο να επικρατει μια «Αγγελοπουλικη»βουβαμαρα,που με τη σειρα της να με φερνει σε μια νιρβανα απεξαρτησης από κάθε ειδους ηχο και φασαρια…Εκεινο το μεσημερι ηταν που καποιος στο σπιτι χαχανιζε το ονομα “Marina” και το συντροφευε με την ιεροσυλη προταση,για τους απανταχου φανατικους της ελληνικης με το ζορι καριερας στα «ξενα»,πώς να μια Ελληνιδα που κανει καριερα και αξιζει «ρε να κανεις δισκοκριτικη στο επομενο για αυτην».Που εισαι λοιπον Marina Lambrini Diamandi που σε ψαχνουμε τοσο καιρο και εχουνε λυσσαξει να σπρωχνουν με το ζορι οποιαδηποτε τους κανει να κλαινε;Πραγματικα απιστευτη φωνη που εχει βαθος και διακυμανσεις που σου δειχνουν πως μιλας για ένα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ταλεντο,που εβγαλε ένα δισκο για ΟΛΑ τα γουστα,από αυτοκαταστροφικους (κατι παιζει με τις μπαλαντες) εως και hipsters που θελουν να εχουν αυτό το φρεσκο στα iphone τους,που να τους παραπεμπει σε κατι πιο electropop.Γεματο με electro pop και ελαφρα rock στοιχεια,δεν θα τον πεις δισκο για χωνεψη,αλλα δισκο για διασκεδαση και τερψη ακοης!Ηδη είναι καλεσμενη στα πρωτα late shows της Αμερικης ,κανει εξωφυλλα και ένα θετικο vibe οπου ακουγεται η φωνη της!Το video του “oh no” μου θυμισε βεβαια κατι από Αμερικανια,αλλα αυτή η φατσα,που παρεπιπτοντως εκανε και το live της στο Glastonbury,σιγουρα δικαιουται να κανει οσες Αμερικανιες θελει με αυτή τη φωνη!

4)MIA-MAYA

Ένα Σαββατο μπορει να σου προσφερει από τις λιγες ευκαιριες για μουσικη μεσα στο αμαξι,μεχρι γαστριμαγικες υποσχεσεις πανω από το κυμα του Ψαθοπυργου,αγγαλια με ένα σουβλακι..καπως ετσι πηρε και η ΜΙΑ την ευκαιρια της με το καινουριο της αλμπουμ να παιζει στο ιπταμενο clio στη διαδρομη Λογγο-Ριο.Ειχε παραπαιξει ο τελευταιος της δισκος με αποτελεσμα να εχω δημιουργησει μια σχετικη απεχθεια στη φωνη της.Το MAYA όμως καταφερε με τα dubstep, electro, punk, and pop στοιχεια του να με κανει να το ξανασκεφτω.Μια καλλιτεχνιδα με φιλανθρωπικες ανησυχιες και χαρακτηρα που δεν αρμοζει σε star της δισκογραφιας,φερνει στο κοσμο παρεα με μερικους από τους πιο σοβαρους παραγωγους όπως Rusko, Blaqstarr, Switch, Diplo, John Hill, Derek Miller, Sugu και ντουετα όπως αυτό με τον jay z,ένα δυσκολο δισκο που θα χρειαστειτε τις αναλογες συνθηκες για να «νιωσετε».Δυσκολος δισκος και σαν παραγωγη αλλα και σαν ανταποκριση στο κοινο,πραγμα όμως που η MIA δειχνει να εχει το τσαγανο για να φερει σε περας.Γεματο αλμπουμ με trips σε ολες τις γωνιες τις διαθεσης ενως πιο ενδιαφερομενου προς την σωστη μουσικη,ακροατη. Οταν τον ανοίξετε, πάτε άμεσα στο “it takes a muscle” έχει κάποιο νόημα…

5) Motorama-Alps

Οι Motorama είναι μια πενταμελής (εκ των πέντε υπάρχει μια θηλυκή παρουσία - πιστεύω πως είναι ενδιαφέρον να το υποδείξουμε) post-punk μπάντα που δημιουργήθηκε κάποια στιγμή μέσα στο 2006 στο Rostov-on-Don της Ρωσίας. Δεν μπορώ να πώ πως ο δίσκος έχει σκαλωτικές μελωδίες και προσφέρει κάτι ολοκαίνουριο στο post-punk που δεν πρόλαβε να δοθεί το '80 απο τις εκατοντάδες μπάντες που υπήρχαν τότε, αλλά θα σας πω κάτι άλλο. Είναι ένας δίσκος μελαγχολίας / νοσταλγίας για το '80 (μιλώντας μόνο για το γενικό αποτέλεσμα του ήχου τους) αλλά όχι εκφρασμένος με τον χιλιοπαιγμένο τρόπο που γνωρίζουμε όλοι μας, που μπορεί να γίνεται από μπάντες "copy-paste"....αλλά με έναν πιο ιδιαίτερο τρόπο. Ουσιαστικά οι συνθέσεις είναι κάτι παραπάνω απο απλά χαριτωμένες, έξυπνες και όμορφες ή ωραίες, με λίγα λόγια είναι post-punk διατύπωση του παρελθόντος με έναν πιο σύγχρονο τρόπο και ύφος (κάτι το οποίο επιτυγχάνεται απο την παραγωγή του δίσκου - με την έννοια mastering, mix και λοιπες διαδικασίες) που εφαρμόζεται στην εποχή του 2010. Μια δεύτερη παρατήρηση είναι πως έχουν κατορθώσει να παγιδεύσουν στον ήχο τους την "σκοτεινή" ατμόσφαιρα που μπορεί να σου δώσουν πχ οι Joy Division, οι Echo & The Bunnymen, οι For Against κ.α. αλλά στις μελωδίες τους δεν βλέπεις μόνο αυτό, αλλά και μια αισιοδοξία στον ήχο τους που μπορεί να σε κάνει κάλλιστα να "ταξιδέψεις" με τις σκέψεις σου. Εν ολίγοις ένα ying-yang στον ήχο τους. Κατ'αυτον τον λόγο αποδίδεται ένας πιο dreamy ήχος που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω σαν dream pop, αλλά ας μην λέω άλλα γιατί έχω αδυναμία στο dream pop επομένως ότι και να πώ θα είναι λόγω αδυναμίας .Τον προτείνω ανεπιφύλακτα γιατί μας αρέσει να ακούμε και κάτι «άλλο»…

6)Aeroplane-We cant fly

Δεν συνηθίζω να προλογίζω singles,αλλά έχω πάθει ένα σοκ με τους Βέλγους Aeroplane και τον τρόπο που «γλασάρουν» την μουσική τους! Σίγουρα θα τους έχετε ακούσει σε κάποιο από τα local radio ή από κάποιο dj set υποψιασμένου dj της ευρύτερης ελληνικής επικράτειας.To ντουέτο από το Βέλγιο έχει μια εμμονή με τα electro pop-synths-electrodisco & italodisco ακούσματα και επιρροές που με έχουν πάρει από το χέρι και με έχουν πάει σε μια εποχή που η μουσική έρεε άφθονη σαν το φαγητό από το κέρας της Αμάλθειας ,σε ποσότητες μόνο ποιοτικές ,πρωτοποριακές και innovative έως τους χρόνους μας .Απίστευτοι remixers ακόμα και σε κλασσικά κομμάτια όπως της Grace Jones και ακόμα πιο pop καλλιτεχνών όπως του Robbie Williams,με τρόπο που σε κάνουν να λατρεύεις και να κολλάς με το track και το κάνουν με τρόπο τέτοιο ,που δεν καταστρέφουν το original,αλλά το εμπλουτίζουν με στοιχεία που απλά σε κάνουν να λες «τώρα ακούω robbie;;».Το “we cant fly” είναι το πρώτο single από το forthcoming άλμπουμ τους ,το οποίο είναι από αυτά που θα κάνουν την διαφορά για το «σχολικό» έτος .Italodisco με φωνητικά που σε πάνε σε μια 80’s βραδιά ,από εκείνες που σε έκαναν να νιώσεις καλοκαίρι ,με electro pop στοιχεία που δεν σε κουράζουν διόλου! Μια μικρή γεύση από το album που ήδη περιμένουν αρκετοί γνώστες του στοιχείου ,με ανυπομονησία !Όσοι βιάζεστε και θέλετε να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται αυτή η αναμπουμπούλα δεν έχετε παρά να ακούσετε το live dj set τους στο Essential Mix του Μαΐου…

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Motorama - Alps

Περνούσα και εγώ την φάση μου σαν σκεπτόμενος ακροατής με την neo post-punk. Και όταν λέω neo post-punk, δεν εννοώ σε καμία περίπτωση την post-punk revival (οπου κάπου ενδιάμεσα μπερδεύεται το indie και το alternative) , απλά την πιο πρόσφατη γενιά του post-punk (συγκεκριμένα απο το 2000 κ έπειτα).

Δεν μπορώ να ανακαλέσω στην μνήμη μου πότε και πώς ακριβώς έπεσα σε αυτήν την μπάντα, το μόνο το οποίο θυμάμαι είναι τον εαυτό μου να ακούει το "Bear EP" που κυκλοφόρησε το 2009. Η αλήθεια είναι πως μου είχαν κάνει εντύπωση ηχητικά, αν και όχι και τόσο συνθετικά, εκ της πρώτης ακροάσεως. Βέβαια με τον καιρό άρχισα να εκτιμώ περισσότερο το περιεχόμενο αυτού του EP και να ψάχνω περισσότερο το αντικείμενο των Motorama.

Οι Motorama είναι μια πενταμελής (εκ των πέντε υπάρχει μια θυληκή παρουσία - πιστεύώ πως είναι ενδιαφέρον να το υποδείξουμε) post-punk μπάντα που δημιουργήθηκε κάποια στιγμή μέσα στο 2006 στο Rostov-on-Don της Ρωσίας, με σκοπό να παίξουν δικιά τους μουσική, επηρεασμένη απο post-punk & new wave μπάντες της δεκαετίας του '80, απλά προσθέτοντας δικά τους στοιχεία που είναι πολυ αισιόδοξα και αρκετά χορευτικά. Στο δισκογραφικό ενεργητικό τους έχουν 1 demo, 2 EP's και πλέον έναν στουντιακό full-length δίσκο. Το Alps. Το οποίο περίμενα απο πέρυσι....

Δεν μπορώ να πώ πως ο δίσκος έχει σκαλωτικές μελωδίες και προσφέρει κάτι ολοκαίνουριο στο post-punk που δεν πρόλαβε να δωθεί το '80 απο τις εκατοντάδες μπάντες που υπήρχαν τότε, αλλά θα σας πώ κάτι αλλο. Είναι ένας δίσκος μελαγχολίας / νοσταλγίας για το '80 (μιλώντας μόνο για το γενικό αποτέλεσμα του ήχου τους) αλλά όχι εκφρασμένος με τον χιλιοπαιγμένο τρόπο που γνωρίζουμε όλοι μας, που μπορεί να γίνεται απο μπάντες "copy-paste"....αλλά με έναν πιο ιδιαίτερο τρόπο. Ουσιαστικά οι συνθέσεις είναι κάτι παραπάνω απο απλά χαριτωμένες, έξυπνες και όμορφες ή ωραίες, με λίγα λόγια είναι post-punk διατύπωση του παρελθόντος με έναν πιο σύχρονο τρόπο και ύφος (κάτι το οποίο επιτυγχάνεται απο την παραγωγή του δίσκου - με την έννοια mastering, mix και λοιπες διαδικασίες) που εφαρμόζεται στην εποχή του 2010.

Μια δεύτερη παρατήρηση είναι πως έχουν κατορθώσει να παγιδεύσουν στον ήχο τους την "σκοτεινή" ατμοσφαιρα που μπορεί να σου δώσουν πχ οι Joy Division, οι Echo & The Bunnymen, οι For Against κ.α. αλλά στις μελωδίες τους δεν βλέπεις μόνο αυτό, αλλά και μια αισιοδοξία στον ήχο τους που μπορεί να σε κάνει κάλλιστα να "ταξιδέψεις" με τις σκέψεις σου. Εν ολίγοις ένα ying-yang στον ήχο τους. Κατ'αυτον τον λόγο αποδίδεται ένας πιο dreamy ήχος που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω σαν dream pop, αλλά ας μην λέω άλλα γιατί έχω αδυναμία στο dream pop επομένως ότι και να πώ θα είναι λόγω αδυναμίας.

Πέραν αυτών ορισμένες τελευταίες παρατηρήσεις για τον δίσκο αυτόν είναι πως ευχάριστα μπορεί να ακουσθεί και να ακολουθήσει μια χορευτική διάθεση για τα περισσότερα απο τα κομμάτια μέσα στον δίσκο. Επίσης πως σε μία σύγκριση με τους Μotorama για παράδειγμα του 2008 κ 2009 βλέπεις μεγάλη διαφορά γιατί υπάρχει μεγάλη βελτίωση απο μέρος τους σε πολλούς τομείς.

Δεν συνιστώ ή προτείνω αυτόν τον δίσκο όμως σε λάτρεις και φαν του post-punk. Σε καμία περίπτωση δεν είναι τόσο απλό. Απλά ο δίσκος είναι πολύ αξιόλογος που του αρμόζειι να ακουστεί απο τον οποιονδήποτε που μπορεί και θέλει να εκτιμήσει μια νέα μουσική.

Αυτόν τον δίσκο τον περίμενα με ανυπομονησία καιρό τώρα. Αλλά το κακό με τους Motorama είναι ότι δεν υπήρχε ενημέρωση περι κυκλοφορίας ή μια πιο γενική περί της πρόοδου της δημιουργίας του δίσκου αυτού. Απλά μια μέρα ξύπνησα και μπήκα στο site τους και είδα πως δίνουν τον νέο τους δίσκο προς free download. Ε λοιπόν απο τότε απλά τους εκτίμησα πολύ περισσότερο και όυτε ξανά θέλω να ξέρω "ποιός, που, ποτε" κ.τ.λ, απλά να βγάζουν δίσκους σαν το Alps (και καλύτερους ) και να τους προσφέρουν απλόχερα στον κόσμο. Γιατί έτσι δεν κερδίζουν απλά ακροατές και κοινό...αλλά κάτι περισσότερο και πιο πολύτιμο. Αγάπη και εκτίμηση.

Κατεβάστε εδώ τον δίσκο τους εντελώς ΤΣΑΜΠΕ - εδώ

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Kολλημένος σε ενα σχέδιο (Clinging to a Scheme)

Εντάξει, ίσως η επικεφαλίδα να μην είναι η ακριβέστατη και ορθή μετάφραση του τίτλου του νέου δίσκου των The Radio Dept. , αλλα πραγματικά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το ηχητικό περιεχόμενο του δίσκου, το οποίο και σχηματίζει το παρακάτω άρθρο.

Δεν είχα την πρόθεση να συντάξω το παρών άρθρο με τις πρώτες ακροάσεις του δίσκου αυτού. Αν και η εντύπωση ήταν απο τις καλύτερες, επαναπαύθηκα και είπα πως θα ήταν καλύτερα να αναλάβουν την οποιαδήποτε δισκοκριτική, είτε απλή άποψη απο πιο έμπειρους bloggers της μουσικής.

Παρ'ολα αυτά 3 ήταν οι λόγοι που με έκαναν να αλλάξω γνώμη.
1. Είδα να κινεί το ενδιαφέρον ατόμων που δεν περίμενα την παραμικρή συγκίνηση.
2. Αφότου είχα καταπιαστεί με την ακρόαση τόσων άλλων δίσκων, καλώς / κακώς ο ANT1, χρησιμοποίησε το κομμάτι It's Personal των The Radio Dept. στο trailer (άλλου) ενός γαμω-reality show εν'ονόματι Dancing With The Stars, που το παρουσιάζει η (σ)καταπληκτική κα.Μακρυπούλια. Ε αυτό μπορεί να μου ξεπέταξε στο μυαλό τους Dept. αλλά και μία είδους σύγχυση. Στο μόνο που ελπίζω είναι να μην χρησιμοποιθεί και σαν theme song γιατί εκεί είναι που αμαυρώνουμε με έναν αισχρό τρόπο ενα εξαίσιο κομμάτι.
3. Διότι δεν αποτέλεσε έρωτα με την πρώτη ακρόαση (έτσι όπως είχα πάθει με το Lesser Matters) και του έδωσα ιδιαίτερη προσοχή σε μια απο τις πιό πρόσφατες ακροάσεις μου του δίσκου αυτού, οπού μου προσέφερε άλλο ένα πολυ ιδιαίτερο συναίσθημα, το οποίο με έκανε να ξεχαστώ απο διάφορες φορτικές καταστάσεις που ζώ τον τελευταίο καιρό.

Δύσκολο λοιπόν να έχω αντικειμένικη άποψη απο την στιγμή που λατρεύω τους The Radio Dept. Όμως όπως προανέφερα, επειδή είχα να κάνω με άτομα που δεν περίμενα να ενθουσιαστούν, όχι απλά με το Clinging to a Scheme αλλά κατ'ακολουθίαν με το ίδιο το συγκρότημα, έτσι έχοντας κάποιες συνδυασμένες απόψεις βγαίνει ένα πιο γενικό συμπέρασμα.
Εκεί που το Pet Grief έμοιαζε σαν μια πιο μέτρια δουλειά μουσικής σύνθεσης και σκάνε μύτη οι πρώτες ανησυχίες του στυλ "μήπως είναι one-LP-band;" (κάτι σαν one-hit band ή one-hit wonder απλά με LP) Απλά ένας δίσκος που έκλεψε τις εντυπώσεις and that's it? Εδώ μπαίνει το Clinging to a Scheme. Όχι απαραίτητα μια επιστροφή στον ήχο και την δόξα του Lesser Matters, απλά είναι κάτι ενδιάμεσο μεταξύ του πρώτου και δέυτερου τους δίσκου.

Οι 4 εποχές και η κάθε ξεχωριστή αίσηθηση που μπορείς να αποκομίσεις απο την κάθε μία, έχουν πάρει την μορφή ενός ηχητικού οργασμού που διαρκεί σχεδόν 35 λεπτά. Καλοκαίρι, Φθινοπώρο, Χειμώνας, Άνοιξη. To soundtrack των 4 εποχών. Απλά εκφράζει, συνοδεύει και τις χαρακτηρίζει όλες. Έχουν παγιδέψει τα πιο όμορφα τοπία των εποχών αυτών και η απλή παρατήρηση αυτών μοιάζει ανολοκλήρωτη πλέον χωρίς την συνοδεία του δίσκου αυτού.
Τα κρουστά στο Never Follow Suit θυμίζουν το ήρεμο χτύπημα του κύματος στην ακτή μιας παραλίας. Το Memory Loss με την δικιά του ενορχήστρωση, μοιάζει με την πρώτη φθινοπωρινή βροχή. Το ανοιξιάτικο χορικό του The Video Dept. εύκολο να γίνει. Και ειδικά το You Stopped Making Sense κρατά τις μελωδίες απο ένα κρύο βράδυ του χειμώνα μέσα στο σπίτι μπροστά απο ένα τζάκι. Το πλέον λογικό είναι πως οι στίχοι....ουδεμία σχέση με τα σκηνικά που φαντάζομαι κ περιγράφω.....χεχεχε.

Δεν ξέρω, ίσως να το παρακάνω με το όλο θέμα εποχές και μελωδίες, αλλά έτσι είναι. Οι The Radio Dept. εκπέμπουν μια ισχυρή νότα ρομαντισμού με την μουσική τους. Ισως έγω να παραγίνομαι ρομαντικός...... αλλα αυτό είναι ένα άλλο θέμα περι ρομαντισμού και τα συναφή. Ας το αφήσουμε επομένως.
Shoegaze / Dream Pop λοιπον, το οποίο δεν είναι κοινότυπο. Θα μπορούσε άνετα οποιοδήποτε τραγούδι απο τον δίσκο να συμπεριληφθεί σε μια έμπειρη chillout συλλογή.

Κρατήστε λοιπόν στο μυαλό σας κάποια πράγματα, πως μιλάμε για έναν πολυ καλό δίσκο, μια καλή αρχή για το 2010. Δοκιμάστε τον. Μπορεί να μην σας κερδίσει με την μια, γι'αυτό δώστε του άλλη μια ευκαιρία. Αν όχι, τότε γούστα είναι αυτά. Πάντως σε εσάς τους ονειροπόλους και τους ανέλπιστα ρομαντικούς, θα βρείτε αυτό που ζητάτε. Ομορφιά.

The Radio Dept. MySpace

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Ωρα για αραγμα!!!

Δυσκολη περιοδος..Δεν ξερω γιατι αλλα θελω να σπασω τα μουτρα καποιου για να βγει απο μεσα μου αυτη η γαμημενη η γκρινια!!Αραζω με το laptop ομως και ολα αλλαζουν οταν ακουω ρε γμτ 10 μουσικες που γουσταρω,που βγαζουν τα αρνητικα vibes απο μεσα μου...
Ε,αφου εχουμε και καιρο να ασχοληθουμε με μουσικες,να τι προτεινω για οσους θελουν να τριπαρουν,μουσικα..

1)Agent Matteo-summers gone
2)diego astaiza-para ti (sebastian davidson keep it deep remix)
3)quantec-plateau
4)woolfy vs projections-return of starlight(invisible conga people remix
5)junior boys - under the sun
6)ινφο-περιπλανετα
7)tusme-brown's
8)Mint-all (rmx
9)theo parrish-falling up
10)Meat Katie -Long To Belong

Και μην ακουσω γκρινια,ειναι τα κλασσικα λατρεμενα μου ακουσματα,ηλεκτρονικη πειραγμενη μουσικη,οπως ηταν και θα πρεπει να ειναι...

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Annual Classic Thingy Pt.3: Top 5 EPs, The Best of the Rest & Top 10 Metal for 2009

Ολοκληρώνοντας το τρίτο (και τελευταίο) μέρος για την ανασκόπηση του 2009, εύχομαι πλέον για έναν νέο χρόνο, πολυ πιο μουσικό και πιο ευχάριστο απ'οτι ήταν ο περσινός.

Στην ακόλουθη λίστα υπάρχουν links που κάνουν re-direct στο last.fm. Σε ορισμένους δίσκους δεν υπάρχουν πληροφορίες. Καλύτερα επομένως να ψάξετε στο google.

Top 5 of Indie EP's for 2009:
1. Cut City - Narcissus Can Wait
2. Snow In Mexico - Snow in Mexico EP
3. Scarlet Youth - Breaking The Patterns
4. Motorama - Bear
5. Delay Trees - Soft Construction

Top 10 of Metal albums for 2009:
1. Fall of Efrafa - Inle
2. Rammstein - Liebe Ist Fur Alle Da
3. Mastodon - Crack the Skye
4. Baroness - Blue Record
5. Behemoth - Evangelion
6. Isis - Wavering Radiant
7. Eternal Tears of Sorrow - Children of the Dark Waters
8. Leaves' Eyes - Njord
9. Megadeth - Endgame
10. Katatonia - Night Is The New Day

The Best of The Rest for 2009 (International):
93 Million Miles From The Sun - S/T
A Place to Bury Strangers - Exploding Head
A Sunny Day in Glasgow - Ashes Grammar
Arctic Monkeys - Humbug
Arctic Plateau - On A Sad Sunny Day
Black Poets - Innocents and Thieves
Bombay Bicycle Club - I Had The Blues But I Shook Them Loose
Brett Anderson - Slow Attack
Casiotone For The Painfully Alone - Vs. Children
Cat Party - S/T
Codes in the Clouds - Paper Canyon
Dark Room Notes - We Love You Dark Matter
Depeche Mode - Sounds of the Universe
Dial M for Murder! - Fiction of Her Dreams
Empire of the Sun - Walking on a Dream
Engineers - Three Fact Fader
Falling Up - Fangs!
Florence and the Machine - Lungs
Fuck Buttons - Tarot Sport
Gran Ronde - Secret Rooms
Hatcham Social - You Dig The Tunnel, I'll Hide the Soil
IAMX - Kingdom of Welcome Addiction
Kasabian - West Rider Pauper Lunatic Asylum
Lights Action - Welcome to the New Cold World
Magnetic Morning - A.M.
Mono - Hymn to the Immortal Wind
Motohiro Nakashima - We Hum On The Way Home
Muse - The Resistance
Noah and the Whale - The First Days of Spring
Passion Pit - Manners
Pet Shop Boys - Yes
Port-Royal - Dying in Time
Project:KOMAKINO - The Struggle for Utopia
Sébastien Schuller - Evenfall
Silversun Pickups - Swoon
The Bravery - Stir the Blood
The Dodoz - S/T
The Exploding Boy - Afterglow
The Legends - Over and Over
The Rakes - Klang!
The Veils - Sun Gangs
Them Crooked Vultures - S/T
Vic Chesnutt - At the Cut
War Tapes - Continental Divide
Wild Beasts - Two Dancers
Worriedaboutsatan - Arrivals
Yeah Yeah Yeahs - It's Blitz!

The Best of The Rest for 2009 (Greece):
Adolf Plays the Jazz - Dirty Waters
Etten - I know you're behind me but I'm not scared
Mary & The Boy / Felizol - Timemachine
The Hands of Cain - The Only Sound
The You And What Army Faction - Fixx
Vello Leaf - Tonight I'm Leaving...
Zebra Tracks - A Family Picture from...

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

Annual Classic Thingy Pt.2: Τα καλύτερα Ελληνικά albums

Λένε πως "αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει". Πολύ σωστό ρητό έχω να πω. Είπα να είμαι ακέραιος με την πίστη μου απέναντι σε αυτο το ρητό και να κάνω ενα 2ο μέρος μουσικής ανασκόπησης, απλά τώρα θα έχουμε ενα Top10 μόνο για τα Ελληνικά αγγλόφωνα σχήματα και τους δίσκους που κυκλοφόρησαν το 2009. Δηλαδή μιλάμε για την ανεξάρτητη rock σκηνή και όχι για Βανδές, Βίσσες και τέτοια.....

Αποφεύγω ακόμη και τις σύντομες περιγραφές πάνω στο "γιατι" έχω διαλέξει αυτούς τους δίσκους με την συγκεκριμένη σειρά, λέω να αφήσω την μουσική να μιλήσει. Reviews με τις καινούριες κυκλοφορίες......

Ακολουθεί το Top10 για ελληνικές αγγλόφωνες indie κυκλοφορίες του 2009.

1. An Orange End - Lego
MySpace: www.myspace.com/anorangeend

2. Film - Persona
MySpace: http://www.myspace.com/filmgreece

3. Marsheaux - Lumineux Noir
MySpace: http://www.myspace.com/marsheaux

4. Rosebleed - White Balloons
MySpace: http://www.myspace.com/rosebleed696

5. Lolek - Alone
MySpace: http://www.myspace.com/lolekspace

6. Lumiere Brother - Fiction
MySpace: http://www.myspace.com/lumierebrother

7. Vassilikos - Vintage / Songs I Wish I'd Written Vol. 1
MySpace: http://www.myspace.com/vassilikos

8. The Boy - Please Make Me Dance
MySpace: http://www.myspace.com/theboystapes

9. Sunny Side of the Razor - S/T
MySpace: http://www.myspace.com/sunnysideoftherazor

10. The Callas - S/T
MySpace: http://www.myspace.com/thecallas

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Annual Classic Thingy: Τα καλύτερα albums + τραγούδια του 2009.

Αφού τελειώνει μια χρονιά, ξαφνικά όλοι αποκτούμε την ικανότητα του κριτή. Κρίνουμε όσα ακούσαμε όλη την χρονιά. Άπειροι και έμπειροι. Κλασσική διαδικασία, εντάσσεται στην "ανάγκη" του απολογισμού για την χρονιά που πέρασε.
Εγώ σαν καλός και αθώος μικροαστός θα παραθέσω τις απόψεις μου πάνω στα καλύτερα δισκάκια (albums) που κυκλοφόρησαν το 2009 και επίσης για τα καλύτερα τραγούδια που παίχτηκαν το 2009.
Τώρα για τα "της δεκαετίας", απο το 2011 για να καλύψουμε το διάστημα 2000-2010.

Προσεγγίζω τα τραγούδια με την "radio friendly" και "night-out friendly" πλευρά.
Αντιθέτως οι δίσκοι έχουν να κάνουν πιο συγκεκριμένα με το πόσο εύηχοι είναι και πόσο ευχάριστοι μου είναι σε μια ακρόαση. Γούστα είναι αυτα!
Ξεκινάμε.

Top 20 - Τραγούδια
01. The Gossip - Heavy Cross