There are times that u can hear over n over a track..
There are times that the artist is complete 3rd...
This one is one in my list..
love him or leave him...http://justme.bandcamp.com/album/tragedy-dope-instrumentals
Κυριακή 13 Μαρτίου 2011
Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011
Δισκοκριτικη boom mag#15
Αθλητισμός για έναν 30αρη Στυλιανο είναι το Snowboard,τέλος .Άντε λίγο surf αν έχεις το mood να beefiazeis στο line up για το κύμα και αρκετό ποδήλατο για να ξεσκάς ,γιατί το γυμναστήριο δεν πιάνει για άθλημα!
Αφορμή λοιπόν για να σας προσφέρουμε 5 δισκάκια για όλα τα γούστα που μπορείς να ακούς όταν εξασκείσαι ,σκληρά ,αλλά με κάθε επιφύλαξη όταν τα ακούς με λάθος τρόπο ,σε λάθος τόπο ,που απλά σημαίνει όταν κάνετε αυτό που πρέπει σε λευκό τοπίο ,οι 5 πιο δοκιμασμένοι δίσκοι για να το κάνετε σωστά είναι:
1)Wu tang clan-Enter the Wu Tang
Απλά Wu Tang..Cruising με τον πρώτο τους δίσκο και ΧΧL mood.
2)Justice-A Cross the Universe..
Απαραίτητη παρέα στις Αυστριακές Άλπεις και μη ρωτάτε για το εν λόγο δίσκο ,ανατρέξατε σε παλιότερο τεύχος.
3)System of a Down-Toxicity
Υπάρχει πρόβλημα ,σοβαρό όμως ..Αποφύγατε αν δεν το έχετε γενικά το θέμα με το βουνό..
4)Fabriclive 46-LTJ Bukem
Beats n Breaks σε mix του God-Bukem…Άριστο!!!
5)Kompakt total 10.
Για αυτούς που δεν μιλανε, πράττουν.
Για να τσεκάρουμε όμως και 3 δισκάκια που μας έκαναν το κλικ στα latest releases!!
1)Cut Copy-Zonoscope
Έχω μια έμφυτη αδυναμία στους Μελβουρνεζους τύπους που έχουν εισαγάγει με έναν analog τρόπο το electro pop σε πιο παλιούς δίσκους τους ,πράγμα που ίσως εξηγεί αυτή την αδυναμία .Ποτέ όμως δεν μένεις στην πρώτη εντύπωση σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις ,πράγμα που δεν κάνουμε για τους Cut Copy,αφού είναι από τα «promising» bands.Απ’όλα έχει λοιπόν ο Αυστραλιανός μπαξές ,σε ένα δίσκο που θα τον πούμε επιτυχία ,αφού καταφέρνει να σου περάσει όλες τις απόψεις του electro pop με έναν πονηρά manipulative τρόπο ,που στο τέλος λες και ευχαριστώ !Από synth pop,σε percussions,αέρινα στιλάτα vocals και ένα closing track 15 λεπτών που σε πάει όπου θέλει !!Προτείνω ανεπιφύλακτα ,σα μέρα με λιακάδα στο πάρκο!
2)Isolee-Well Spent Youth (pampa records)
Όταν γεννιέσαι με πρόβλημα ,το κουβαλάς μαζί σου ως το τέλος .Κάπως έτσι έγινε και με εμένα ,ποτέ δεν κατάφερα να βγάλω από μέσα μου αυτή την αγάπη για τους deep αφαιρετικούς ήχους ,όπου και αν ανήκουν αυτοί .Κάπου εδώ μπαίνει ο Isolee ,ο Γερμανός (τυχαιοοοο;;) παραγωγός που την δεκαετία του 90 είχε αρκετές επιτυχημένες παραγωγές κ remixes (βλέπε beau mot plage) και με την ταμπέλα του «γεμάτου από ταλέντο ,electronica producer»,με το Well Spent Youth.O τίτλος και μόνο σε κάνει να τρέχεις από άγχος για αυτό που θα ακούσεις ,ίσως λόγο της αγωνίας που κυριαρχεί για τα χαμένα βράδια των 00’ς πλέον.Mingle από soft deep tech, πειραματικούς ήχους και «μπότα» που δεν σε παραπέμπει σε παρακμιακό στέκι του καρναβαλιού ,αλλά σε elegant βερολινέζικο after hour wine bar.Αέρινος δίσκος αλλά με ένα τρόπο που με κάνει να τον προτείνω και κυρίως να αποδείξω πως ,οτιδήποτε παύει να είναι εμπορικό μόνο ευχάριστα νέα έχει να μας δώσει..
3)Lykke Li –Wounded Rhymes
Ένα trip στο σκοτάδι της Σουηδίας είναι θέμα ημερών ,αλλά το να βρω την Lykke Li και να της πω «είσαι η alternative goddess»μου ,είναι θέμα αιώνων .Μιλάμε για μια καλλιτέχνιδα ,μια φωνή που δίνει κάτι το δρυιδικα μαγικό στην παραγωγή του Bjorn,η οποία δυστυχώς είναι λίγη για μια τόσο κρυστάλλινη φωνή .Δεν ξέρω πως γίνεται αλλά στον Wounded Rhymes κατάφερα να κάνω τον διαχωρισμό παραγωγή-φωνή αφού σα δίσκος τον βάζεις με άριστα το 10 στο 7,αλλα νιώθεις πως ενώ έχει να δώσει πολλά κάτι σε κρατεί στη γη .Γραμμένος καθαρά για αυτό το κάρφωμα στις παγωμένες γκρίζες λίμνες της Στοκχόλμης ,ακόμα και αν η LykkeLi ζει στην California,o δίσκος θέλει λίγο δουλειά από τον ακροατή ,να πιάσει το πόσο μπορούν αυτά τα vocals να σε πάνε Βόρεια ..Τον τσεκάρετε για να προβληματιστείτε ωραία ,με τη μουσική!
Αφορμή λοιπόν για να σας προσφέρουμε 5 δισκάκια για όλα τα γούστα που μπορείς να ακούς όταν εξασκείσαι ,σκληρά ,αλλά με κάθε επιφύλαξη όταν τα ακούς με λάθος τρόπο ,σε λάθος τόπο ,που απλά σημαίνει όταν κάνετε αυτό που πρέπει σε λευκό τοπίο ,οι 5 πιο δοκιμασμένοι δίσκοι για να το κάνετε σωστά είναι:
1)Wu tang clan-Enter the Wu Tang
Απλά Wu Tang..Cruising με τον πρώτο τους δίσκο και ΧΧL mood.
2)Justice-A Cross the Universe..
Απαραίτητη παρέα στις Αυστριακές Άλπεις και μη ρωτάτε για το εν λόγο δίσκο ,ανατρέξατε σε παλιότερο τεύχος.
3)System of a Down-Toxicity
Υπάρχει πρόβλημα ,σοβαρό όμως ..Αποφύγατε αν δεν το έχετε γενικά το θέμα με το βουνό..
4)Fabriclive 46-LTJ Bukem
Beats n Breaks σε mix του God-Bukem…Άριστο!!!
5)Kompakt total 10.
Για αυτούς που δεν μιλανε, πράττουν.
Για να τσεκάρουμε όμως και 3 δισκάκια που μας έκαναν το κλικ στα latest releases!!
1)Cut Copy-Zonoscope
Έχω μια έμφυτη αδυναμία στους Μελβουρνεζους τύπους που έχουν εισαγάγει με έναν analog τρόπο το electro pop σε πιο παλιούς δίσκους τους ,πράγμα που ίσως εξηγεί αυτή την αδυναμία .Ποτέ όμως δεν μένεις στην πρώτη εντύπωση σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις ,πράγμα που δεν κάνουμε για τους Cut Copy,αφού είναι από τα «promising» bands.Απ’όλα έχει λοιπόν ο Αυστραλιανός μπαξές ,σε ένα δίσκο που θα τον πούμε επιτυχία ,αφού καταφέρνει να σου περάσει όλες τις απόψεις του electro pop με έναν πονηρά manipulative τρόπο ,που στο τέλος λες και ευχαριστώ !Από synth pop,σε percussions,αέρινα στιλάτα vocals και ένα closing track 15 λεπτών που σε πάει όπου θέλει !!Προτείνω ανεπιφύλακτα ,σα μέρα με λιακάδα στο πάρκο!
2)Isolee-Well Spent Youth (pampa records)
Όταν γεννιέσαι με πρόβλημα ,το κουβαλάς μαζί σου ως το τέλος .Κάπως έτσι έγινε και με εμένα ,ποτέ δεν κατάφερα να βγάλω από μέσα μου αυτή την αγάπη για τους deep αφαιρετικούς ήχους ,όπου και αν ανήκουν αυτοί .Κάπου εδώ μπαίνει ο Isolee ,ο Γερμανός (τυχαιοοοο;;) παραγωγός που την δεκαετία του 90 είχε αρκετές επιτυχημένες παραγωγές κ remixes (βλέπε beau mot plage) και με την ταμπέλα του «γεμάτου από ταλέντο ,electronica producer»,με το Well Spent Youth.O τίτλος και μόνο σε κάνει να τρέχεις από άγχος για αυτό που θα ακούσεις ,ίσως λόγο της αγωνίας που κυριαρχεί για τα χαμένα βράδια των 00’ς πλέον.Mingle από soft deep tech, πειραματικούς ήχους και «μπότα» που δεν σε παραπέμπει σε παρακμιακό στέκι του καρναβαλιού ,αλλά σε elegant βερολινέζικο after hour wine bar.Αέρινος δίσκος αλλά με ένα τρόπο που με κάνει να τον προτείνω και κυρίως να αποδείξω πως ,οτιδήποτε παύει να είναι εμπορικό μόνο ευχάριστα νέα έχει να μας δώσει..
3)Lykke Li –Wounded Rhymes
Ένα trip στο σκοτάδι της Σουηδίας είναι θέμα ημερών ,αλλά το να βρω την Lykke Li και να της πω «είσαι η alternative goddess»μου ,είναι θέμα αιώνων .Μιλάμε για μια καλλιτέχνιδα ,μια φωνή που δίνει κάτι το δρυιδικα μαγικό στην παραγωγή του Bjorn,η οποία δυστυχώς είναι λίγη για μια τόσο κρυστάλλινη φωνή .Δεν ξέρω πως γίνεται αλλά στον Wounded Rhymes κατάφερα να κάνω τον διαχωρισμό παραγωγή-φωνή αφού σα δίσκος τον βάζεις με άριστα το 10 στο 7,αλλα νιώθεις πως ενώ έχει να δώσει πολλά κάτι σε κρατεί στη γη .Γραμμένος καθαρά για αυτό το κάρφωμα στις παγωμένες γκρίζες λίμνες της Στοκχόλμης ,ακόμα και αν η LykkeLi ζει στην California,o δίσκος θέλει λίγο δουλειά από τον ακροατή ,να πιάσει το πόσο μπορούν αυτά τα vocals να σε πάνε Βόρεια ..Τον τσεκάρετε για να προβληματιστείτε ωραία ,με τη μουσική!
Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011
Hocus Pocus - Beautiful Losers from AE*AEM on Vimeo.
Γιατι οταν ακους γαλλικο hip hop/RnB ειναι σα να βλεπεις vespa φτιαγμενη με την πιο σωστη δερματινη σελα..
Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011
Upcoming Awaited Releases for 2011_numero Uno (#1)
Πρώτο post για το analog_inserts απο εμένα για το 2011. Όπως βλέπετε, φέτος δεν έχει top albums και άλλα λοιπά σκατά για το 2010, γιατί όλοι οι κακομοίρηδες το έκαναν και έγραψαν το μακρύ τους και το κοντό τους εκτός απο ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις οι οποίες προσπάθησαν όντως να αναδείξουν τις πιό όμορφες κυκλοφορίες για το 2010. Π.χ. βλέπε zeugolator.gr.
Εύχομαι με το 2011, το κοπή-τη-πίτα, υγεία και πολύ καλύτερες μουσικές απο πέρυσι και πρόπερυσι και απο πάντα.
Με το παρόν post λοιπόν, θα ασχοληθούμε όχι με τις καλύτερες κυκλοφορίες που έιχαμε αλλά με τις κυκλοφορίες που μας περιμένουμε και ελπίζουμε να είναι οχι απλά καλύτερες, αλλά κάλλιστες.
Δεν έχω ακόμη καταλάβει ποιό είναι αυτό το στοιχείο στον ήχο των Radiohead που σε καθηλώνει. Η εξαιρετική ιδιορυθμία τους; Η παράξενη δομή τους; Πάντως το In Rainbows που κυκλοφόρησε το 2007 ήταν το τελευταίο τους LP μέχρι στιγμής. Το 2009 έκαναν μια επανεμφάνιση με 2 καινούρια ψηφιακά singles: "Harry Patch (In Memory Of)" και "These Are My Twisted Words". Ο κιθαρίστας του συγκροτήματος Jonny Greenwood μας εξήγησε πως το δεύτερο εκ των δύο είναι αποτέλεσμα απο τις πρώτες studio sessions που είχαν κάνει το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Δεν έχει αναφερθεί κάτι συγκεκριμένο περί του περιεχομένου του αναμενομένου τους δίσκου για το 2011....
Radiohead - These Are My Twisted Words
Το Humbug ήταν το τελευταίο LP που κυκλοφόρησαν οι Arctic Monkeys το 2009. Έχουν καταφέρει να ξεπερνάνε τον εαυτό τους σε κάθε κυκλοφορία αλλά και τις προσδοκίες των ακροατών. Κρατάνε ακέραιο το ηχητικό στοιχείο που τούς χαρακτηρίζει, αλλά εξελίσσονται στην σύνθεση. Απο δηλώσεις των μελών του συγκροτήματος καταλάβαμε πως το 4ο στουντιακό μέλημα των Arctic Monkeys, δεν θα έχει left-overs απο τις sessions του Humbug, άρα θα είναι ολοκαίνουριο υλικό. Ο παραγωγός James Ford που ήταν στους δίσκους Favourite Worst Nightmare και Humbug θα είναι πάλι στην παραγωγή και σε αυτόν. Αναμένουμε τον νέο τους δίσκο, τέλη άνοιξης το νωρίτερο.
Arctic Monkeys - My Propeller
Aς είμαστε ειλικρινείς....αφού το ξέρετε και εσείς οι true indie people (και μη) πως σας αρέσουν τα γλυκανάλατα τραγούδια των Coldplay. Έχετε βρεί τον εαυτό σας να σιγοτραγουδάει κάποιο single τους, είτε να λικνίζετε το σώμα σας απαλά στον ρυθμό μιας μπαλάντας τους. Και τώρα μιλάω απλά για τους haters. Γιατί μου φαίνεστε παράλογοι. Όλο γκρίνια λές και έχετε περίοδο 24ώρες το 24ωρο. "Αντιγραφή των U2", "Κλαψομούνηδες" και τέτοια. Δεν μπαίνουν στο mainstream κύκλωμα επειδή πληρώνουν είτε επειδή έτσι, αλλά επειδή είναι καλοί σε αυτό που κάνουν. Εν'ολίγοις οι Coldplay βάσει ενός blog post που έκαναν τον Ιούνιο του 2010 δηλώνουν: "Τα τραγούδια δεν έχουν αποκτήσει ακόμα την τελική όμορφια στην μορφή τους, αλλά είναι μακριά απο την φάση πετσί και κόκκαλα". Με λίγα λόγια τα παιδιά είναι τελειομανείς και θέλουν να βγάλουν κάτι όμορφο κατ'αυτόυς. Το Δεκέμβρη του 2010 κυκλοφόρησαν ένα ψηφιακό single το"Christmas Lights" όπου απέσπασε θετικές κριτικές. Στον νέο τους δίσκο το πόστο του παραγωγού το έχει πάρει ο Brian Eno.
Coldplay - Christmas Lights
Ήρθε η στιγμή να ασχοληθούμε και με μία μπάντα η οποία δεν έχει ούτε καν σχέση με το mainstream και δεν είναι τόσο γνωστή, απλά αξίζει απίστευτα προσοχής.
Σχηματίστηκαν το 2003 στο Austin του Texas. Δηλώνουν πως παίζουν classic rock με gothic rock στοιχεία, αλλά μπορείς εύκολα να διακρίνεις στον ήχο τους στοιχεία απο post-rock, post-punk, ambient rock. Γενικά είναι πολύ παράξενη μπάντα, αλλά συνάμα και πολύ μαγευτική. Χρήζουν προσοχής. Το 2003 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP που τιτλοφορείται κατα το όνομα τους, και το 2006 το πρώτο τους LP Fear Is on Our Side. Το καλοκαίρι του 2007 έγινε update στο myspace τους με το status "writing". Εκ τοτε δεν υπήρχε καμία ενημέρωση περί της προόδου τους σαν μπάντα, καμία ενημέρωση (ούτε μέσα απο το myspace τους, που μοιάζει εγκαταλειμμένο). Ωστόσο μια συνέντευξη βγήκε στην επιφάνεια απο το SXSW του 2010 που δηλώνει πως τελείωσαν τις ηχογραφήσεις για τον νέο τους δίσκο και πως βρίσκονται στο στάδιο της μίξης. Περι παραγωγού δεν γνωρίζουμε. Θα δούμε όταν κυκλοφορήσει. Για τους fan της μπάντας ο νέος δίσκος είναι long-awaited με αγωνία και λαχτάρα.
I Love You But I've Chosen Darkness - We Choose Faces
Where's the Harm in Dreams Disarmed θα λέγεται ο επερχόμενος δίσκος απο το Σουηδικό post-punk revival κουαρτέτο, που θα είναι και το τελευταίο τους LP. Αυτό βάσει drummer απο δήλωση του στο facebook group της μπάντας. Πρώτο δείγμα είναι μια πρόχειρη μίξη ενός κομματιού του δίσκου εν'ονόματι "The Sound and the Sore". Η ιστορία με τους Cut City ξεκίνησε απο τo παράνομο downloading και τα P2P sharing file programs. Εκεί είχε γίνει μια "παρεξήγηση", ουσιαστικά ένα mislabel του EP των Interpol Mammoth με το Exit Decades απο Cut City που κυκλοφορούσε εκείνο τον καιρό. Επομένως όποιος ήθελε Interpol, έπαιρνε Cut City. Αλλά αυτό είχε ωφελήσει και τους Cut City αλλά και τους λάτρεις του post-punk. Το Where's the Harm in Dreams Disarmed ήταν να κυκλοφορήσει μέσα στο τέλος του 2010 (σαν υπόσχεση στους fan), σύμφωνα με δηλώσεις της μπάντας που είχε γίνει στο blog τους. Μας απογοήτευσαν λένε, εμείς λέμε δεν πειράζει και οτι ίσα-ίσα που αναμένουμε με αγωνία και οτι το καλό πράμα αργεί να γίνει.
Cut City - XO Echo
Εύχομαι με το 2011, το κοπή-τη-πίτα, υγεία και πολύ καλύτερες μουσικές απο πέρυσι και πρόπερυσι και απο πάντα.
Με το παρόν post λοιπόν, θα ασχοληθούμε όχι με τις καλύτερες κυκλοφορίες που έιχαμε αλλά με τις κυκλοφορίες που μας περιμένουμε και ελπίζουμε να είναι οχι απλά καλύτερες, αλλά κάλλιστες.
Radiohead
Δεν έχω ακόμη καταλάβει ποιό είναι αυτό το στοιχείο στον ήχο των Radiohead που σε καθηλώνει. Η εξαιρετική ιδιορυθμία τους; Η παράξενη δομή τους; Πάντως το In Rainbows που κυκλοφόρησε το 2007 ήταν το τελευταίο τους LP μέχρι στιγμής. Το 2009 έκαναν μια επανεμφάνιση με 2 καινούρια ψηφιακά singles: "Harry Patch (In Memory Of)" και "These Are My Twisted Words". Ο κιθαρίστας του συγκροτήματος Jonny Greenwood μας εξήγησε πως το δεύτερο εκ των δύο είναι αποτέλεσμα απο τις πρώτες studio sessions που είχαν κάνει το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Δεν έχει αναφερθεί κάτι συγκεκριμένο περί του περιεχομένου του αναμενομένου τους δίσκου για το 2011....
Radiohead - These Are My Twisted Words
Arctic Monkeys
Το Humbug ήταν το τελευταίο LP που κυκλοφόρησαν οι Arctic Monkeys το 2009. Έχουν καταφέρει να ξεπερνάνε τον εαυτό τους σε κάθε κυκλοφορία αλλά και τις προσδοκίες των ακροατών. Κρατάνε ακέραιο το ηχητικό στοιχείο που τούς χαρακτηρίζει, αλλά εξελίσσονται στην σύνθεση. Απο δηλώσεις των μελών του συγκροτήματος καταλάβαμε πως το 4ο στουντιακό μέλημα των Arctic Monkeys, δεν θα έχει left-overs απο τις sessions του Humbug, άρα θα είναι ολοκαίνουριο υλικό. Ο παραγωγός James Ford που ήταν στους δίσκους Favourite Worst Nightmare και Humbug θα είναι πάλι στην παραγωγή και σε αυτόν. Αναμένουμε τον νέο τους δίσκο, τέλη άνοιξης το νωρίτερο.
Arctic Monkeys - My Propeller
Coldplay
Aς είμαστε ειλικρινείς....αφού το ξέρετε και εσείς οι true indie people (και μη) πως σας αρέσουν τα γλυκανάλατα τραγούδια των Coldplay. Έχετε βρεί τον εαυτό σας να σιγοτραγουδάει κάποιο single τους, είτε να λικνίζετε το σώμα σας απαλά στον ρυθμό μιας μπαλάντας τους. Και τώρα μιλάω απλά για τους haters. Γιατί μου φαίνεστε παράλογοι. Όλο γκρίνια λές και έχετε περίοδο 24ώρες το 24ωρο. "Αντιγραφή των U2", "Κλαψομούνηδες" και τέτοια. Δεν μπαίνουν στο mainstream κύκλωμα επειδή πληρώνουν είτε επειδή έτσι, αλλά επειδή είναι καλοί σε αυτό που κάνουν. Εν'ολίγοις οι Coldplay βάσει ενός blog post που έκαναν τον Ιούνιο του 2010 δηλώνουν: "Τα τραγούδια δεν έχουν αποκτήσει ακόμα την τελική όμορφια στην μορφή τους, αλλά είναι μακριά απο την φάση πετσί και κόκκαλα". Με λίγα λόγια τα παιδιά είναι τελειομανείς και θέλουν να βγάλουν κάτι όμορφο κατ'αυτόυς. Το Δεκέμβρη του 2010 κυκλοφόρησαν ένα ψηφιακό single το"Christmas Lights" όπου απέσπασε θετικές κριτικές. Στον νέο τους δίσκο το πόστο του παραγωγού το έχει πάρει ο Brian Eno.
Coldplay - Christmas Lights
I Love You But I've Chosen Darkness
Ήρθε η στιγμή να ασχοληθούμε και με μία μπάντα η οποία δεν έχει ούτε καν σχέση με το mainstream και δεν είναι τόσο γνωστή, απλά αξίζει απίστευτα προσοχής.
Σχηματίστηκαν το 2003 στο Austin του Texas. Δηλώνουν πως παίζουν classic rock με gothic rock στοιχεία, αλλά μπορείς εύκολα να διακρίνεις στον ήχο τους στοιχεία απο post-rock, post-punk, ambient rock. Γενικά είναι πολύ παράξενη μπάντα, αλλά συνάμα και πολύ μαγευτική. Χρήζουν προσοχής. Το 2003 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP που τιτλοφορείται κατα το όνομα τους, και το 2006 το πρώτο τους LP Fear Is on Our Side. Το καλοκαίρι του 2007 έγινε update στο myspace τους με το status "writing". Εκ τοτε δεν υπήρχε καμία ενημέρωση περί της προόδου τους σαν μπάντα, καμία ενημέρωση (ούτε μέσα απο το myspace τους, που μοιάζει εγκαταλειμμένο). Ωστόσο μια συνέντευξη βγήκε στην επιφάνεια απο το SXSW του 2010 που δηλώνει πως τελείωσαν τις ηχογραφήσεις για τον νέο τους δίσκο και πως βρίσκονται στο στάδιο της μίξης. Περι παραγωγού δεν γνωρίζουμε. Θα δούμε όταν κυκλοφορήσει. Για τους fan της μπάντας ο νέος δίσκος είναι long-awaited με αγωνία και λαχτάρα.
I Love You But I've Chosen Darkness - We Choose Faces
Cut City
Cut City - XO Echo
Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010
Δισκοκριτικη 3μηνου-Boom mag
1)Robyn-body talk pt2
Πολιτικό σύστημα τύπου Robyn πως γίνεται να έχω; Δηλαδή λίγες κυκλοφορίες-λογια και ουσιαστικές !Σαν κεραυνός εν αιθρία το νεότατο και φρεσκότατο lp της ξανθιάς ,αλλά κραγμένης από τους επαγγελματίες κράχτες του Star (oh montieu) καθώς η νεαρά ήταν το opening act της συναυλίας της Madonna και φυσικά κανείς δεν ήξερε ποια είναι !Η Robin Miriam Carlsson, γεννημένη στη Σουηδία (!!!!) έχει δείξει ως στιγμής μόνο ωραίες δουλειές της στο Ευρωπαϊκό κοινό .Το νέο άλμπουμ της με πήρε από το χέρι και με πήγε σε ένα μυστηριο underground-chic club,που όλα ανακατευοντε,ένα melting pot strings,rnb vocals ,εξευγενισμένων electro beats τα οποία ΟΛΑ δένουν τόσο αρμονικά με αυτή τη φωνάρα .Δεν θα πάει με τα νερά της μόδας των hipster/synths,αλλά παίζει με ένα τρομακτικό-για εμένα-τροπο με τα γεμάτα basses,τα electro στοιχεία το duo με τον snoop αλλά καταφέρνει μέσω της φωνής της να σε τριπαρει και να σε κάνει να πεις, το έχει και όντως το έχει!
2) somethingalamode-somethingalamode
Ε ναι!!!Επιτέλους ένας δίσκος –διαφυγή από την πεπατημένη οδό των επαναλήψεων που μας κατακλύζουν κ μόνο σκοπό έχουν την προσωρινή τέρψη της ακοής ,κοινώς τυράκια (τρώω ,μου αρέσει , ξεχνώ και ότι το έφαγα μετά από κάνα μισάωρο).Οι Somethingalamode μου φέρνουν βέβαια κάτι από justice,αλλά εδώ έχουμε το νέο κύμα της κλασσικής μουσικής-οργανα της- να κατακλύζει τον χώρο της electro-electronica σκηνής με αξιώσεις διαφορετικότητας !Οι ίδιοι αυτοχαρακτηρίζονται σαν electro/strings & cello/violin duo,κάτι που ξενίζει στην ιδέα ,αλλά όχι στο αυτί .Οι Thomas Roussel και Yannick Grandjean ,Γάλλοι φυσικά ,έχουν ένα κάρο πτυχία κλασσικής μουσικής από την Ντιζόν, αλλά δεν κατάφεραν να κρύψουν μέσα τους την λατρεία τους για την ηλεκτρονική μουσική .Ένα live του Jeff Mills έφερε τα πάνω κάτω και όλα οδήγησαν στον ομώνυμο δίσκο ,που «τρέχει» με πρώτο single το “rondoparisiano” με backup στα singles,τον –αχ αγάπη μου-Karl Lagerfeld, πράγμα που δεν θεωρώ διόλου τυχαίο!!Μην τολμήσετε να τους προσπεράσετε ,ο Karl δεν το έκανε πάντως..
3) anoraak-wherever the sun sets
Ονειρικά διαμετρικές απόψεις που καταφέρνουν να σε διαπερνούν σαν ένα ψυχρό αεράκι μέσα σε μια βροχή νοσταλγίας,new wave,pop & electro (??) με ένα ακομπανιαμέντο από μελαγχολικές φωνητικές βροντές ,που πιο πολύ σε βάζουν σε ένα περίεργο σαλόνι γεμάτο από hipsters με πολύχρωμα sweaters,παρά σε δίσκο του 2010.Καινουργιος δίσκος από Anoraak,που όπως ολοφάνερα ακούς ,πιάνει το music stream της εποχής ,δηλαδή synths & downtempo vocals που με προβλημάτισαν !Προβληματισμός γιατί είναι ένας δίσκος που με πάει σε εποχές mid 80s,σε ένα περίεργα μυστήριο underground spot της Αθήνας όπου οι μουσικές αυτές κυριαρχούσαν ,ή πιο σωστά οι προγονοί τους! Ωραία downtempo synths με typical a-sexual defined vocals,των οποίων η ουδετερότητα και χαρακτηριστικότητα επί προκειμένω, οδηγεί σε μια ολιγόωρη κατάσταση μουδιάσματος και ηρεμίας .Επαναλάβατε όποτε κάνετε το λάθος να ανοίγετε τηλεόραση..
4)Tame Impala-Innerspeaker
Οι Kevin Parker ,Dominic Simper ,Jay Watson και Nick Allbrook είναι οι Ausies που κατάφεραν να με κερδίσουν αυτή τη φορά..Κάτι το σαμανικό ,ελέω των Αβοριγίνων ,υπάρχει έντονα στον Αυστραλιανό αέρα που κάνει οτιδήποτε το μουσικό από εκεί κάτω ,να έχει κάτι το trippy,κάτι το ευχάριστα όμορφο !Οι ίδιοι βάζουν τον ήχο τους σε μια σφαίρα psychedelic rock-big beat,πράγμα που θα με βρει σύμφωνο ,με όλο μου το είναι !Ο πρώτος τους δίσκος από μια εταιρία που συχνά-πυκνα τσεκάρω την Modular,είναι έτοιμος να εκραγεί από γεμάτα 70’s psychedelic vibes,κιθαριστικα-βρώμικα σόλο και φωνητικά που κάνουν αυτή την αντίθεση με το μουσικό background,που μπαίνεις αμέσως στην ουσία του δίσκου !Τι να πρώτο ακούσεις από τον Innerspeaker, το “desire be desire go”,το “bold arrow of time”,το “I don’ really mind”;Το μόνο πρόβλημα που ίσως να εντόπισα είναι τo πως ο δίσκος είναι τόσο απίστευτος οργανικά που σε κάνει να απαιτείς να είναι τέλειος και στα vocals,κάτι που ίσως μετά από συνεχή ακρόαση να σε χαλάσει ,αφού το Brit accent,κάπου βγαίνει όχι με άσχημο τρόπο η αποτρεπτικά ,αλλά σαν περίεργη αντίθεση της εικόνας των Αμερικανών 70s rockers που οι ίδιοι σου δημιουργούν !Θα χαλάσουν κόσμο ,αργά οι γρήγορα ,γιαυτο και θα τους βάλω στο iphone μου από τώρα!!
5)Dj Shadow-The Dj Shadow remix project
Αν η μουσική σκηνή ήταν προεδρευόμενη δημοκρατία ,ο Shadow θα ήταν ο τύπος που θα της έσπαγε τον τσαμπουκά ,για ένα εκατομμύριο λόγους ,για να έκανε αυτό που κάνει και η μουσική του,τη διαφορά !Για να δούμε όμως τι κατάφερε ,πάλι ο πλέον λατρεμένος παραγωγός-remixer-dj Τζος Ντειβις ,επονομαζόμενος και πατέρας της trip hop…Μετά από μια λογική ανακοίνωση στο e-community του ,ο Shadow έδωσε πρoς remixing τα κομμάτια του σε όσους θέλουν και μπορούν από τους πιστούς του και μετά από ακρόαση τους από τον ίδιο κυκλοφορούν υπό την μορφή του εν λόγο comp,μόνο στο net, δωρεάν ή πιο σωστά δώρο σε όποιον αγοράσει οποιονδήποτε άλλο δίσκο του!!Φυσικά και θα πέρναγε απαρατήρητοs ,αφού οι εταιρίες δεν έχουν να λαβαίνουν ,αλλά παρόλα αυτά ότι αξίζει βγαίνει προς τα έξω ,ότι και να αντιτίθεται σε αυτό !Ένα remix compilation λοιπόν ,από fans του ,που πραγματικά δεν το περίμενα τόσο πολυδιάστατο και ωραίο ,αφού κινείται τόσο ευέλικτα στα reconstruction των κομματιών του ,με τον πιο πολυποίκιλο τρόπο και ύφος ,αφού έχουμε από freestyle trip hop,drum n bass σε ύφος jungle,πιο jazzy, ακουστικές έως και megamix!Κανονικό μουσικό μανιφέστο λοιπόν από έναν Dj Shadow,που φτιάχνει μουσικές για τον λαό και τώρα δίνει σε κυκλοφορία ένα δίσκο από τον λαό ,για τον λαό !Μέγιστα respect…
Not to buy--
Mονικα-Exit
"Παίζεις σκληρό παιχνίδι κύριος" είναι η ατάκα που μου έχει μείνει από τα «φθηνα τσιγάρα» του Χαραλαμπιδη και ήταν η μόνη που μου ήρθε όταν άρχισα να προλογίζω αυτό που θα κάνω από εδώ και πέρα ,ένα δίσκο κάθε φορά ,που δεν μου αρέσει …Σκληρό παιχνίδι γιατί είναι δύσκολο να λες τι δε σου αρέσει ,χωρίς να γίνεις κακός ,αλλά να μένεις αντικειμενικός!
Για να δούμε όμως γιατί δεν μου άρεσε το Exit από Μonika. Γενικά μισώ οτιδήποτε προωθείται μανιωδώς ,από οπουδήποτε ,αλλά όταν αξίζει το εξετάζω όσο μπορώ ,πράγμα που έκανα διεξοδικά και μπορώ να πω πως μπορεί η επανάληψη να είναι μητηρ μαθήσεως ,όμως όταν αυτό αφορά τη μουσική είναι η μητηρ της κούρασης,αφού μετά από ένα μπαμ που έκανε η νεαρά ,ο 2ος της είναι ολοφάνερα βασισμένος και στηριγμένος πάνω στα φωνητικά της. Ένα lp που πραγματικά σε ρίχνει ψυχολογικά ,σε κουράζει η επανάληψη του τόνου ,αφού δεν έχει ποικιλία ηχητικά-εννοωντας ορχηστρικά και εδώ εντοπίζεται το λάθος ,γιατί δεν γίνεται να στηρίζεις τον 2ο σου δίσκο καθαρά στη φωνή σου ,από τη στιγμή που είναι ο 2ος! Χαρισμα το να έχεις καλή φωνή ,αλλά κατάρα να επαναπαύεσαι σε αυτό ,να μην το εξελίσσεις και να μην αναζητάς νέους τρόπους για να το αναδείξεις !Όσο και να επιδίωξε να κάνει κάτι διαφορετικό από τον προηγούμενο δίσκο ,δεν το καταφέρνει διόλου δυστυχώς ,κάνοντας με να πιστεύω πως καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς !Ουσιαστικά μου δημιουργεί την εντύπωση ,πως θέλει να «φτιάξει» ένα στυλ που ουσιαστικά θα αρέσει μόνο σε ένα πυρήνα φανατικών της και τίποτα παραπέρα ,αφού δεν δείχνει να εξελίσσεται μουσικά .Μπορώ να αναζητήσω χίλιες μύριες δικαιολογίες ,όπως πίεση από δισκογραφική,wrong timing, αλλά δεν θα το κάνω ,απλά δεν τον προτείνω καθαρά και μόνο γιατί είναι μια επανάληψη του 1ου της…
Πολιτικό σύστημα τύπου Robyn πως γίνεται να έχω; Δηλαδή λίγες κυκλοφορίες-λογια και ουσιαστικές !Σαν κεραυνός εν αιθρία το νεότατο και φρεσκότατο lp της ξανθιάς ,αλλά κραγμένης από τους επαγγελματίες κράχτες του Star (oh montieu) καθώς η νεαρά ήταν το opening act της συναυλίας της Madonna και φυσικά κανείς δεν ήξερε ποια είναι !Η Robin Miriam Carlsson, γεννημένη στη Σουηδία (!!!!) έχει δείξει ως στιγμής μόνο ωραίες δουλειές της στο Ευρωπαϊκό κοινό .Το νέο άλμπουμ της με πήρε από το χέρι και με πήγε σε ένα μυστηριο underground-chic club,που όλα ανακατευοντε,ένα melting pot strings,rnb vocals ,εξευγενισμένων electro beats τα οποία ΟΛΑ δένουν τόσο αρμονικά με αυτή τη φωνάρα .Δεν θα πάει με τα νερά της μόδας των hipster/synths,αλλά παίζει με ένα τρομακτικό-για εμένα-τροπο με τα γεμάτα basses,τα electro στοιχεία το duo με τον snoop αλλά καταφέρνει μέσω της φωνής της να σε τριπαρει και να σε κάνει να πεις, το έχει και όντως το έχει!
2) somethingalamode-somethingalamode
Ε ναι!!!Επιτέλους ένας δίσκος –διαφυγή από την πεπατημένη οδό των επαναλήψεων που μας κατακλύζουν κ μόνο σκοπό έχουν την προσωρινή τέρψη της ακοής ,κοινώς τυράκια (τρώω ,μου αρέσει , ξεχνώ και ότι το έφαγα μετά από κάνα μισάωρο).Οι Somethingalamode μου φέρνουν βέβαια κάτι από justice,αλλά εδώ έχουμε το νέο κύμα της κλασσικής μουσικής-οργανα της- να κατακλύζει τον χώρο της electro-electronica σκηνής με αξιώσεις διαφορετικότητας !Οι ίδιοι αυτοχαρακτηρίζονται σαν electro/strings & cello/violin duo,κάτι που ξενίζει στην ιδέα ,αλλά όχι στο αυτί .Οι Thomas Roussel και Yannick Grandjean ,Γάλλοι φυσικά ,έχουν ένα κάρο πτυχία κλασσικής μουσικής από την Ντιζόν, αλλά δεν κατάφεραν να κρύψουν μέσα τους την λατρεία τους για την ηλεκτρονική μουσική .Ένα live του Jeff Mills έφερε τα πάνω κάτω και όλα οδήγησαν στον ομώνυμο δίσκο ,που «τρέχει» με πρώτο single το “rondoparisiano” με backup στα singles,τον –αχ αγάπη μου-Karl Lagerfeld, πράγμα που δεν θεωρώ διόλου τυχαίο!!Μην τολμήσετε να τους προσπεράσετε ,ο Karl δεν το έκανε πάντως..
3) anoraak-wherever the sun sets
Ονειρικά διαμετρικές απόψεις που καταφέρνουν να σε διαπερνούν σαν ένα ψυχρό αεράκι μέσα σε μια βροχή νοσταλγίας,new wave,pop & electro (??) με ένα ακομπανιαμέντο από μελαγχολικές φωνητικές βροντές ,που πιο πολύ σε βάζουν σε ένα περίεργο σαλόνι γεμάτο από hipsters με πολύχρωμα sweaters,παρά σε δίσκο του 2010.Καινουργιος δίσκος από Anoraak,που όπως ολοφάνερα ακούς ,πιάνει το music stream της εποχής ,δηλαδή synths & downtempo vocals που με προβλημάτισαν !Προβληματισμός γιατί είναι ένας δίσκος που με πάει σε εποχές mid 80s,σε ένα περίεργα μυστήριο underground spot της Αθήνας όπου οι μουσικές αυτές κυριαρχούσαν ,ή πιο σωστά οι προγονοί τους! Ωραία downtempo synths με typical a-sexual defined vocals,των οποίων η ουδετερότητα και χαρακτηριστικότητα επί προκειμένω, οδηγεί σε μια ολιγόωρη κατάσταση μουδιάσματος και ηρεμίας .Επαναλάβατε όποτε κάνετε το λάθος να ανοίγετε τηλεόραση..
4)Tame Impala-Innerspeaker
Οι Kevin Parker ,Dominic Simper ,Jay Watson και Nick Allbrook είναι οι Ausies που κατάφεραν να με κερδίσουν αυτή τη φορά..Κάτι το σαμανικό ,ελέω των Αβοριγίνων ,υπάρχει έντονα στον Αυστραλιανό αέρα που κάνει οτιδήποτε το μουσικό από εκεί κάτω ,να έχει κάτι το trippy,κάτι το ευχάριστα όμορφο !Οι ίδιοι βάζουν τον ήχο τους σε μια σφαίρα psychedelic rock-big beat,πράγμα που θα με βρει σύμφωνο ,με όλο μου το είναι !Ο πρώτος τους δίσκος από μια εταιρία που συχνά-πυκνα τσεκάρω την Modular,είναι έτοιμος να εκραγεί από γεμάτα 70’s psychedelic vibes,κιθαριστικα-βρώμικα σόλο και φωνητικά που κάνουν αυτή την αντίθεση με το μουσικό background,που μπαίνεις αμέσως στην ουσία του δίσκου !Τι να πρώτο ακούσεις από τον Innerspeaker, το “desire be desire go”,το “bold arrow of time”,το “I don’ really mind”;Το μόνο πρόβλημα που ίσως να εντόπισα είναι τo πως ο δίσκος είναι τόσο απίστευτος οργανικά που σε κάνει να απαιτείς να είναι τέλειος και στα vocals,κάτι που ίσως μετά από συνεχή ακρόαση να σε χαλάσει ,αφού το Brit accent,κάπου βγαίνει όχι με άσχημο τρόπο η αποτρεπτικά ,αλλά σαν περίεργη αντίθεση της εικόνας των Αμερικανών 70s rockers που οι ίδιοι σου δημιουργούν !Θα χαλάσουν κόσμο ,αργά οι γρήγορα ,γιαυτο και θα τους βάλω στο iphone μου από τώρα!!
5)Dj Shadow-The Dj Shadow remix project
Αν η μουσική σκηνή ήταν προεδρευόμενη δημοκρατία ,ο Shadow θα ήταν ο τύπος που θα της έσπαγε τον τσαμπουκά ,για ένα εκατομμύριο λόγους ,για να έκανε αυτό που κάνει και η μουσική του,τη διαφορά !Για να δούμε όμως τι κατάφερε ,πάλι ο πλέον λατρεμένος παραγωγός-remixer-dj Τζος Ντειβις ,επονομαζόμενος και πατέρας της trip hop…Μετά από μια λογική ανακοίνωση στο e-community του ,ο Shadow έδωσε πρoς remixing τα κομμάτια του σε όσους θέλουν και μπορούν από τους πιστούς του και μετά από ακρόαση τους από τον ίδιο κυκλοφορούν υπό την μορφή του εν λόγο comp,μόνο στο net, δωρεάν ή πιο σωστά δώρο σε όποιον αγοράσει οποιονδήποτε άλλο δίσκο του!!Φυσικά και θα πέρναγε απαρατήρητοs ,αφού οι εταιρίες δεν έχουν να λαβαίνουν ,αλλά παρόλα αυτά ότι αξίζει βγαίνει προς τα έξω ,ότι και να αντιτίθεται σε αυτό !Ένα remix compilation λοιπόν ,από fans του ,που πραγματικά δεν το περίμενα τόσο πολυδιάστατο και ωραίο ,αφού κινείται τόσο ευέλικτα στα reconstruction των κομματιών του ,με τον πιο πολυποίκιλο τρόπο και ύφος ,αφού έχουμε από freestyle trip hop,drum n bass σε ύφος jungle,πιο jazzy, ακουστικές έως και megamix!Κανονικό μουσικό μανιφέστο λοιπόν από έναν Dj Shadow,που φτιάχνει μουσικές για τον λαό και τώρα δίνει σε κυκλοφορία ένα δίσκο από τον λαό ,για τον λαό !Μέγιστα respect…
Not to buy--
Mονικα-Exit
"Παίζεις σκληρό παιχνίδι κύριος" είναι η ατάκα που μου έχει μείνει από τα «φθηνα τσιγάρα» του Χαραλαμπιδη και ήταν η μόνη που μου ήρθε όταν άρχισα να προλογίζω αυτό που θα κάνω από εδώ και πέρα ,ένα δίσκο κάθε φορά ,που δεν μου αρέσει …Σκληρό παιχνίδι γιατί είναι δύσκολο να λες τι δε σου αρέσει ,χωρίς να γίνεις κακός ,αλλά να μένεις αντικειμενικός!
Για να δούμε όμως γιατί δεν μου άρεσε το Exit από Μonika. Γενικά μισώ οτιδήποτε προωθείται μανιωδώς ,από οπουδήποτε ,αλλά όταν αξίζει το εξετάζω όσο μπορώ ,πράγμα που έκανα διεξοδικά και μπορώ να πω πως μπορεί η επανάληψη να είναι μητηρ μαθήσεως ,όμως όταν αυτό αφορά τη μουσική είναι η μητηρ της κούρασης,αφού μετά από ένα μπαμ που έκανε η νεαρά ,ο 2ος της είναι ολοφάνερα βασισμένος και στηριγμένος πάνω στα φωνητικά της. Ένα lp που πραγματικά σε ρίχνει ψυχολογικά ,σε κουράζει η επανάληψη του τόνου ,αφού δεν έχει ποικιλία ηχητικά-εννοωντας ορχηστρικά και εδώ εντοπίζεται το λάθος ,γιατί δεν γίνεται να στηρίζεις τον 2ο σου δίσκο καθαρά στη φωνή σου ,από τη στιγμή που είναι ο 2ος! Χαρισμα το να έχεις καλή φωνή ,αλλά κατάρα να επαναπαύεσαι σε αυτό ,να μην το εξελίσσεις και να μην αναζητάς νέους τρόπους για να το αναδείξεις !Όσο και να επιδίωξε να κάνει κάτι διαφορετικό από τον προηγούμενο δίσκο ,δεν το καταφέρνει διόλου δυστυχώς ,κάνοντας με να πιστεύω πως καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς !Ουσιαστικά μου δημιουργεί την εντύπωση ,πως θέλει να «φτιάξει» ένα στυλ που ουσιαστικά θα αρέσει μόνο σε ένα πυρήνα φανατικών της και τίποτα παραπέρα ,αφού δεν δείχνει να εξελίσσεται μουσικά .Μπορώ να αναζητήσω χίλιες μύριες δικαιολογίες ,όπως πίεση από δισκογραφική,wrong timing, αλλά δεν θα το κάνω ,απλά δεν τον προτείνω καθαρά και μόνο γιατί είναι μια επανάληψη του 1ου της…
Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010
Interpol gone s/t
Λοιπόν εδώ ξεκινάει ένα αμφιλεγόμενο θέμα (για αρχή). Περί του προσώπου μου και των Interpol. Ξεκινώ την ανάλυση. Μακράν από τις πιο αγαπημένες μου μπάντες αυτοί οι Νεοϋορκέζοι. Παρακολουθώ την πορεία τους, ορισμένους μήνες πριν την κυκλοφορία του Our Love to Admire (2007). Λατρεία.
Παρ' όλα αυτά θίγεται αυτό το θέμα. Αν θα μπορέσω παρ' όλα αυτά να παραμείνω σε ένα πιο αντικειμενικό επίπεδο (ή μάλλον, ΣΤΟ αντικειμενικό επίπεδο) στην κριτική του νέου τους δίσκου, το οποίο μπορεί να εκφράσει και τον πιο ανενημέρωτο περί αυτής της μπάντας ακροατή
Απαντώ κατευθείαν σε αυτό το ερώτημα που θέτω ο ίδιος......και σας απαντώ πως μπορώ και θα το κάνω.
Για αρχή κάνουμε την διευκρίνηση πως είναι το τελευταίο μέλημα του μπασίστα και ενός απο τα βασικα-για- πολυ-καιρό-μέλη, Carlos Dengler (aka Carlos D). Προκάλεσε μεγάλο ντόρο και στεναχώρια στους fans η αποχώρηση του από την μπάντα, αλλά το παιδί είχε βαρεθεί να παίζει μπάσο (δεν του άρεσε το μπάσο, δεν ήταν το μουσικό όργανο της επιλογής του) και να κάνει τις τόσο μεγάλες τουρνέ μαζί με τους Interpol γι' αυτό και αποχώρησε από την μπάντα. Όλα αυτά βάσει λεγομένων του drummer Sam Fogarino.
Αρχίζουμε επομένως με το Success και την εισαγωγή στον ομότιτλο δίσκο των σκοτεινών παιδιών της Νέας Υόρκης. Χτίζεται σταδιακά αυτή η χαρακτηριστική ατμόσφαιρα των Interpol ορχηστρικά και στην συνέχεια μπαίνουν τα φωνητικά του Paul Banks που μας τραγουδούνε "I'm the good guy". Το reverb-ατο στοιχείο της κιθάρας δεν γίνεται να απουσιάζει και υποστηρίζει και ολοκληρώνει την όλη δομή του κομματιού. Το Success τελειώνει παρ' όλα αυτα στα 3 λεπτά και 26 δευτερόλεπτα με έναν αξιοσέβαστο τρόπο. Συμπέρασμα; Ας περιμένουμε για το συνολικό.
Το Memory Serves κρατεί καλά για την συνέχεια ανεβάζοντας λίγο τον πήχη σαν πιο κλασσική εγγυημένη συνταγή, που θυμίζει κάτι από τις παλαιότερες συνθέσεις των Interpol, απλά με μία αίσθηση του φρέσκου.
Μετά με Lights και Barricade, κομμάτια που είχαν κυκλοφορήσει διαδικτυακά πολύ πριν την κυκλοφορία του δίσκου και μας είχαν δώσει μια γενική ιδέα. Το Lights ξεχωριστό για την σταδιακή του κορύφωση με έναν πολύ ιδιαίτερο και ιδιόρρυθμο τρόπο, και το Barricade για τον groov-άτο ήχο που έχει (το παρατηρούμε από το bass line) και για την φωνή του κύριου P. Banks που φτάνει σε πολύ υψηλά σημεία, που δεν τον έχουμε ξανακούσει και ποτέ (σε live εκτέλεση ωστόσο, δεν γίνεται η ύψωση αυτή από τον ίδιο, αλλά από τον session πληκτρά τους - κρίμα).
8ο κομμάτι του δίσκου το Try it On που ξεκινάει με μια "ανήσυχη" -κατά την κρίση μου- μελωδία στο πιάνο που στην συνέχεια συνοδεύεται από το κλασσικό instrumentation της μπάντας. Και στο μετέπειτα 12ο track εν΄ονόματι The Undoing έχουμε μια δόμηση κομματιού βάσει Lights (λιτή εισαγωγή-σταδιακή "κατασκευαστική" ενορχήστρωση-ατμοσφαιρικό ξέσπασμα). Το τελείωμα ωστόσο έχει αυτό το συμφωνικό-orchestral στοιχείο που μας είχε υποσχεθεί ο Banks πως θα έχει γενικά ο δίσκος, κάτι που μπορώ να επιβεβαιώσω.
Συμπέρασμα; Παιδιά είναι απλά άλλος ένας δίσκος Interpol. Ούτε πάνω, ούτε κάτω. Το βλέπω σαν μια όχι και τόσο πετυχημένη συμφωνία μεταξύ Antics και Our Love to Admire, με την προσθήκη του προαναφερθέντος orchestral στοιχείου. Δίσκος σκοτεινός, παράξενος (+συν αυτό) και όμορφος μαζί. Απλά τόσο παράξενος που καταντά δυσνόητος για κάποιον που θέλει να ακούσει Interpol για 1η είτε 2η φορά. Μπορώ να ήδη "δώ" τους fans της μπάντας να γουστάρουν αυτόν τον δίσκο -για να μην πω περισσότερο και από το Our Love to Admire-
Δεν ξέρω γι' αυτό όμως. Θυμάμαι δηλώσεις του S. Fogarino πέρυσι να λένε πώς θα επιστρέψουν στον οικείο ήχο του Turn on the Bright Lights. Να δηλώνει όμως το αντίθετο λίγο καιρό αργότερα ο κός. Banks. Μήπως αυτός ο δίσκος περιείχε μήπως λίγη σύγχηση παραπάνω; Ας το αναλογίστουμε λιγάκι. Διότι είχαμε + την αποχώρηση του μπασο-τέτοιου Carlos D και κάτι τα διάφορα που θέλει ο drummer κάτι τα άλλα που θέλει ο τραγουδιστής...φτιάχνει μια περίεργη εικόνα πρίν βγεί ο δίσκος :/
Κρίμα γιατί "περιμένεις" από έναν δίσκο που βαφτίζεται ομότιτλα με το συγκρότημα να είναι κάτι που πρεσβεύει πλήρως την μπάντα και είναι πραγματικά απίστευτος δίσκος -κάτι που δεν είναι απαραίτητο, είναι πιο πολύ σαν "προκατάληψη"- Δεν μπορώ ούτε εγώ να πω πως είναι απίστευτος ο δίσκος αν και μου αρέσει ΚΑΡΓΑ, παρ' όλα αυτά για το αν πρεσβεύει την μπάντα και οριοθετεί τον ήχο της (πλέον....λόγω δεδομένου ομότιτλου) αυτό μόνο η μπάντα το ξέρει. Επαναλαμβάνω πως αυτό ωστόσο έχει να κάνει με την μυθοποίηση του self-titled με το "γαμάτο". Anywayz......
Καθώς οι εποχές Turn on the Bright Lights δύσκολα θα επιστρέψουν, οι Interpol έχουν φτάσει -πιστεύω- πάνω κάτω στο ύφος που θέλουν οι ίδιοι, με το στοιχείο της εξέλιξης στον ήχο τους να είναι υπαρκτό, αλλά αόρατο και αναπτύσσεται αργά.
P.S: Να γίνει και ένας επίλογος σε μορφή υστερόγραφου λοιπόν, πως 2 πολύ γαμάτες συνθέσεις δεν ανήκαν κάν στο βασικό tracklist του δίσκου, αλλά είναι bonus tracks. Tο 1o (Crimewaves) είναι στο iTunes purchase του album και το άλλο (Gavilian) είναι στο Γιαπωνέζικο import. Ψάξτε τα είναι πολυ πιο άξια απο αρκετά άλλα μέσα στον δίσκο.
P.S. #2: Ποτε στον μπούτσο τέλοσπαντων θα έρθουν για live στην Ελλάδα;
Παρ' όλα αυτά θίγεται αυτό το θέμα. Αν θα μπορέσω παρ' όλα αυτά να παραμείνω σε ένα πιο αντικειμενικό επίπεδο (ή μάλλον, ΣΤΟ αντικειμενικό επίπεδο) στην κριτική του νέου τους δίσκου, το οποίο μπορεί να εκφράσει και τον πιο ανενημέρωτο περί αυτής της μπάντας ακροατή
Απαντώ κατευθείαν σε αυτό το ερώτημα που θέτω ο ίδιος......και σας απαντώ πως μπορώ και θα το κάνω.
Για αρχή κάνουμε την διευκρίνηση πως είναι το τελευταίο μέλημα του μπασίστα και ενός απο τα βασικα-για- πολυ-καιρό-μέλη, Carlos Dengler (aka Carlos D). Προκάλεσε μεγάλο ντόρο και στεναχώρια στους fans η αποχώρηση του από την μπάντα, αλλά το παιδί είχε βαρεθεί να παίζει μπάσο (δεν του άρεσε το μπάσο, δεν ήταν το μουσικό όργανο της επιλογής του) και να κάνει τις τόσο μεγάλες τουρνέ μαζί με τους Interpol γι' αυτό και αποχώρησε από την μπάντα. Όλα αυτά βάσει λεγομένων του drummer Sam Fogarino.
Αρχίζουμε επομένως με το Success και την εισαγωγή στον ομότιτλο δίσκο των σκοτεινών παιδιών της Νέας Υόρκης. Χτίζεται σταδιακά αυτή η χαρακτηριστική ατμόσφαιρα των Interpol ορχηστρικά και στην συνέχεια μπαίνουν τα φωνητικά του Paul Banks που μας τραγουδούνε "I'm the good guy". Το reverb-ατο στοιχείο της κιθάρας δεν γίνεται να απουσιάζει και υποστηρίζει και ολοκληρώνει την όλη δομή του κομματιού. Το Success τελειώνει παρ' όλα αυτα στα 3 λεπτά και 26 δευτερόλεπτα με έναν αξιοσέβαστο τρόπο. Συμπέρασμα; Ας περιμένουμε για το συνολικό.
Το Memory Serves κρατεί καλά για την συνέχεια ανεβάζοντας λίγο τον πήχη σαν πιο κλασσική εγγυημένη συνταγή, που θυμίζει κάτι από τις παλαιότερες συνθέσεις των Interpol, απλά με μία αίσθηση του φρέσκου.
Μετά με Lights και Barricade, κομμάτια που είχαν κυκλοφορήσει διαδικτυακά πολύ πριν την κυκλοφορία του δίσκου και μας είχαν δώσει μια γενική ιδέα. Το Lights ξεχωριστό για την σταδιακή του κορύφωση με έναν πολύ ιδιαίτερο και ιδιόρρυθμο τρόπο, και το Barricade για τον groov-άτο ήχο που έχει (το παρατηρούμε από το bass line) και για την φωνή του κύριου P. Banks που φτάνει σε πολύ υψηλά σημεία, που δεν τον έχουμε ξανακούσει και ποτέ (σε live εκτέλεση ωστόσο, δεν γίνεται η ύψωση αυτή από τον ίδιο, αλλά από τον session πληκτρά τους - κρίμα).
8ο κομμάτι του δίσκου το Try it On που ξεκινάει με μια "ανήσυχη" -κατά την κρίση μου- μελωδία στο πιάνο που στην συνέχεια συνοδεύεται από το κλασσικό instrumentation της μπάντας. Και στο μετέπειτα 12ο track εν΄ονόματι The Undoing έχουμε μια δόμηση κομματιού βάσει Lights (λιτή εισαγωγή-σταδιακή "κατασκευαστική" ενορχήστρωση-ατμοσφαιρικό ξέσπασμα). Το τελείωμα ωστόσο έχει αυτό το συμφωνικό-orchestral στοιχείο που μας είχε υποσχεθεί ο Banks πως θα έχει γενικά ο δίσκος, κάτι που μπορώ να επιβεβαιώσω.
Συμπέρασμα; Παιδιά είναι απλά άλλος ένας δίσκος Interpol. Ούτε πάνω, ούτε κάτω. Το βλέπω σαν μια όχι και τόσο πετυχημένη συμφωνία μεταξύ Antics και Our Love to Admire, με την προσθήκη του προαναφερθέντος orchestral στοιχείου. Δίσκος σκοτεινός, παράξενος (+συν αυτό) και όμορφος μαζί. Απλά τόσο παράξενος που καταντά δυσνόητος για κάποιον που θέλει να ακούσει Interpol για 1η είτε 2η φορά. Μπορώ να ήδη "δώ" τους fans της μπάντας να γουστάρουν αυτόν τον δίσκο -για να μην πω περισσότερο και από το Our Love to Admire-
Δεν ξέρω γι' αυτό όμως. Θυμάμαι δηλώσεις του S. Fogarino πέρυσι να λένε πώς θα επιστρέψουν στον οικείο ήχο του Turn on the Bright Lights. Να δηλώνει όμως το αντίθετο λίγο καιρό αργότερα ο κός. Banks. Μήπως αυτός ο δίσκος περιείχε μήπως λίγη σύγχηση παραπάνω; Ας το αναλογίστουμε λιγάκι. Διότι είχαμε + την αποχώρηση του μπασο-τέτοιου Carlos D και κάτι τα διάφορα που θέλει ο drummer κάτι τα άλλα που θέλει ο τραγουδιστής...φτιάχνει μια περίεργη εικόνα πρίν βγεί ο δίσκος :/
Κρίμα γιατί "περιμένεις" από έναν δίσκο που βαφτίζεται ομότιτλα με το συγκρότημα να είναι κάτι που πρεσβεύει πλήρως την μπάντα και είναι πραγματικά απίστευτος δίσκος -κάτι που δεν είναι απαραίτητο, είναι πιο πολύ σαν "προκατάληψη"- Δεν μπορώ ούτε εγώ να πω πως είναι απίστευτος ο δίσκος αν και μου αρέσει ΚΑΡΓΑ, παρ' όλα αυτά για το αν πρεσβεύει την μπάντα και οριοθετεί τον ήχο της (πλέον....λόγω δεδομένου ομότιτλου) αυτό μόνο η μπάντα το ξέρει. Επαναλαμβάνω πως αυτό ωστόσο έχει να κάνει με την μυθοποίηση του self-titled με το "γαμάτο". Anywayz......
Καθώς οι εποχές Turn on the Bright Lights δύσκολα θα επιστρέψουν, οι Interpol έχουν φτάσει -πιστεύω- πάνω κάτω στο ύφος που θέλουν οι ίδιοι, με το στοιχείο της εξέλιξης στον ήχο τους να είναι υπαρκτό, αλλά αόρατο και αναπτύσσεται αργά.
P.S: Να γίνει και ένας επίλογος σε μορφή υστερόγραφου λοιπόν, πως 2 πολύ γαμάτες συνθέσεις δεν ανήκαν κάν στο βασικό tracklist του δίσκου, αλλά είναι bonus tracks. Tο 1o (Crimewaves) είναι στο iTunes purchase του album και το άλλο (Gavilian) είναι στο Γιαπωνέζικο import. Ψάξτε τα είναι πολυ πιο άξια απο αρκετά άλλα μέσα στον δίσκο.
P.S. #2: Ποτε στον μπούτσο τέλοσπαντων θα έρθουν για live στην Ελλάδα;
Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010
...Και επειδη ξεχαστηκα ελεω διακοπων,να και η δισκοκριτικη μου για το boom,στο τελευταιο τευχος που κυκλοφορησε εδω και κανα μηνα...
Σηκώνομαι το πρωί με νεύρα ,αφού δεν καταφέρνω να φαντασιωθώ με co/star το τέλειο σουφλέ ,γιατί βλέπεις το θέμα που με έχει κυνηγήσει από πέρσι το καλοκαίρι έχει στοιχειώσει τον ύπνο μου και μου θυμίζει την γνωστή σκηνή της Audrey που δέχεται συμβουλές συναισθημάτων-μαγειρικής από παπουδιεν ότι «όταν μια γυναίκα αγαπήσει πολύ, καίει το σουφλέ, μια που είναι αδιάφορη δεν ανάβει τον φούρνο όσο πρέπει». Άρα το γεγονός πως με έπηξαν στο σουφλέ της ντροπής πέρσι με κάνει να το αφήσω και να το πάω στην σούπα, γιατί θα την σερβίρω κρύα, όπως και την εκδίκηση!! Τουλάχιστον καθώς ανακατεύω τα μανιτάρια με το ζωμό που έχω κάνει κάτι μέσα του, άκουσα 5-6 δισκάκια που με παραπέμπουν στο τρίπτυχο κουτάλα-πιρούνα-μαχαιρι
1)Kellis-flesh tone
Περπατώ εις το δάσος όταν τα electro influences είναι εδώ ,Αμερικανοί απολίτιστοι είστε εδώ;; Τα έτη περνούν αλλά το αυτί της βιομηχανίας έχει ανάγκη ΩΡΛ, γιατί αργεί να πάρει τα χαμπάρια της ,αλλά ας της αναγνωρίσω πως τα παίρνει έστω και αργά. Όταν το Milkshake προκαλούσε πανικό στους τότε hipsters της Αβραμιωτου, κανείς δεν πίστευε πως υπήρχε το ενδεχόμενο να βγάλει η Madame ένα δίσκο τόσο επηρεασμένο από τα Ευρωπαϊκά electro δρώμενα..Τα χρόνια πέρασαν η Kellis μεγάλωσε και το δισκάκι τριπαρει σαν serfer που τρώει “πλυντήριο” στην πιο απομονωμένη παραλία του Mπαλι. Εξευγενισμένος «Justise-ικος» ήχος με vocals που με κάνουν να θέλω κάτι ,κάτι ακαθόριστο..
2)Onra-Long distance
Το sushi μπορει να είναι πατεντα των αδερφων μου Ιαπωνων ,αλλα το βρισκεις ακομα και στο Bansko (I swear!) κατι δηλαδη σαν το hip hop-rnb που το παραγουν παντου αλλου αψογο σαν το sushi στα ομώνυμα bar του Τοκιο και αλλου ελεεινο.Γιατι και πως όμως ο Ιαπωνας καταφερνει να μεταφερει τη σαν βαρια σαντιγυ,συνταγη τηs hip hop blended με synths (σας τα ελεγα αυτά τα μοδατα κολπα) της δεκαετιας του 80,σαν να είναι μέσα στο κεντρο των μουσικων εγκεφαλων της εν λογω σκηνης;Δεν με απασχολει βασικα τοσο γιατι το Long Distance με εκανε να επιθυμησω εποχες που προσπερασα αρδην,εποχες που εζησαν σιγουρα πιο εντονα στο NJ,στις ταινιες του Spike Lee..Μπορω να γραφω απειρα πραγματα για το δισκακι,αλλα θα προτιμησω να ζητησω σε οποιον με εχει εμπιστευτει εστω μια φορα,ας κανει το καλο και να τσεκαρει το Long Distance,θα εχει δωσει στον εαυτο του μια αφορμη να δινει παστελ synth χρωματισμους στο καλοκαιρι του!!
3)Marina & the Diamonds-Family jewels
Αργα στο σπιτι όταν βραζει η πατατα,είναι λογικο να επικρατει μια «Αγγελοπουλικη»βουβαμαρα,που με τη σειρα της να με φερνει σε μια νιρβανα απεξαρτησης από κάθε ειδους ηχο και φασαρια…Εκεινο το μεσημερι ηταν που καποιος στο σπιτι χαχανιζε το ονομα “Marina” και το συντροφευε με την ιεροσυλη προταση,για τους απανταχου φανατικους της ελληνικης με το ζορι καριερας στα «ξενα»,πώς να μια Ελληνιδα που κανει καριερα και αξιζει «ρε να κανεις δισκοκριτικη στο επομενο για αυτην».Που εισαι λοιπον Marina Lambrini Diamandi που σε ψαχνουμε τοσο καιρο και εχουνε λυσσαξει να σπρωχνουν με το ζορι οποιαδηποτε τους κανει να κλαινε;Πραγματικα απιστευτη φωνη που εχει βαθος και διακυμανσεις που σου δειχνουν πως μιλας για ένα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ταλεντο,που εβγαλε ένα δισκο για ΟΛΑ τα γουστα,από αυτοκαταστροφικους (κατι παιζει με τις μπαλαντες) εως και hipsters που θελουν να εχουν αυτό το φρεσκο στα iphone τους,που να τους παραπεμπει σε κατι πιο electropop.Γεματο με electro pop και ελαφρα rock στοιχεια,δεν θα τον πεις δισκο για χωνεψη,αλλα δισκο για διασκεδαση και τερψη ακοης!Ηδη είναι καλεσμενη στα πρωτα late shows της Αμερικης ,κανει εξωφυλλα και ένα θετικο vibe οπου ακουγεται η φωνη της!Το video του “oh no” μου θυμισε βεβαια κατι από Αμερικανια,αλλα αυτή η φατσα,που παρεπιπτοντως εκανε και το live της στο Glastonbury,σιγουρα δικαιουται να κανει οσες Αμερικανιες θελει με αυτή τη φωνη!
4)MIA-MAYA
Ένα Σαββατο μπορει να σου προσφερει από τις λιγες ευκαιριες για μουσικη μεσα στο αμαξι,μεχρι γαστριμαγικες υποσχεσεις πανω από το κυμα του Ψαθοπυργου,αγγαλια με ένα σουβλακι..καπως ετσι πηρε και η ΜΙΑ την ευκαιρια της με το καινουριο της αλμπουμ να παιζει στο ιπταμενο clio στη διαδρομη Λογγο-Ριο.Ειχε παραπαιξει ο τελευταιος της δισκος με αποτελεσμα να εχω δημιουργησει μια σχετικη απεχθεια στη φωνη της.Το MAYA όμως καταφερε με τα dubstep, electro, punk, and pop στοιχεια του να με κανει να το ξανασκεφτω.Μια καλλιτεχνιδα με φιλανθρωπικες ανησυχιες και χαρακτηρα που δεν αρμοζει σε star της δισκογραφιας,φερνει στο κοσμο παρεα με μερικους από τους πιο σοβαρους παραγωγους όπως Rusko, Blaqstarr, Switch, Diplo, John Hill, Derek Miller, Sugu και ντουετα όπως αυτό με τον jay z,ένα δυσκολο δισκο που θα χρειαστειτε τις αναλογες συνθηκες για να «νιωσετε».Δυσκολος δισκος και σαν παραγωγη αλλα και σαν ανταποκριση στο κοινο,πραγμα όμως που η MIA δειχνει να εχει το τσαγανο για να φερει σε περας.Γεματο αλμπουμ με trips σε ολες τις γωνιες τις διαθεσης ενως πιο ενδιαφερομενου προς την σωστη μουσικη,ακροατη. Οταν τον ανοίξετε, πάτε άμεσα στο “it takes a muscle” έχει κάποιο νόημα…
5) Motorama-Alps
Οι Motorama είναι μια πενταμελής (εκ των πέντε υπάρχει μια θηλυκή παρουσία - πιστεύω πως είναι ενδιαφέρον να το υποδείξουμε) post-punk μπάντα που δημιουργήθηκε κάποια στιγμή μέσα στο 2006 στο Rostov-on-Don της Ρωσίας. Δεν μπορώ να πώ πως ο δίσκος έχει σκαλωτικές μελωδίες και προσφέρει κάτι ολοκαίνουριο στο post-punk που δεν πρόλαβε να δοθεί το '80 απο τις εκατοντάδες μπάντες που υπήρχαν τότε, αλλά θα σας πω κάτι άλλο. Είναι ένας δίσκος μελαγχολίας / νοσταλγίας για το '80 (μιλώντας μόνο για το γενικό αποτέλεσμα του ήχου τους) αλλά όχι εκφρασμένος με τον χιλιοπαιγμένο τρόπο που γνωρίζουμε όλοι μας, που μπορεί να γίνεται από μπάντες "copy-paste"....αλλά με έναν πιο ιδιαίτερο τρόπο. Ουσιαστικά οι συνθέσεις είναι κάτι παραπάνω απο απλά χαριτωμένες, έξυπνες και όμορφες ή ωραίες, με λίγα λόγια είναι post-punk διατύπωση του παρελθόντος με έναν πιο σύγχρονο τρόπο και ύφος (κάτι το οποίο επιτυγχάνεται απο την παραγωγή του δίσκου - με την έννοια mastering, mix και λοιπες διαδικασίες) που εφαρμόζεται στην εποχή του 2010. Μια δεύτερη παρατήρηση είναι πως έχουν κατορθώσει να παγιδεύσουν στον ήχο τους την "σκοτεινή" ατμόσφαιρα που μπορεί να σου δώσουν πχ οι Joy Division, οι Echo & The Bunnymen, οι For Against κ.α. αλλά στις μελωδίες τους δεν βλέπεις μόνο αυτό, αλλά και μια αισιοδοξία στον ήχο τους που μπορεί να σε κάνει κάλλιστα να "ταξιδέψεις" με τις σκέψεις σου. Εν ολίγοις ένα ying-yang στον ήχο τους. Κατ'αυτον τον λόγο αποδίδεται ένας πιο dreamy ήχος που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω σαν dream pop, αλλά ας μην λέω άλλα γιατί έχω αδυναμία στο dream pop επομένως ότι και να πώ θα είναι λόγω αδυναμίας .Τον προτείνω ανεπιφύλακτα γιατί μας αρέσει να ακούμε και κάτι «άλλο»…
6)Aeroplane-We cant fly
Δεν συνηθίζω να προλογίζω singles,αλλά έχω πάθει ένα σοκ με τους Βέλγους Aeroplane και τον τρόπο που «γλασάρουν» την μουσική τους! Σίγουρα θα τους έχετε ακούσει σε κάποιο από τα local radio ή από κάποιο dj set υποψιασμένου dj της ευρύτερης ελληνικής επικράτειας.To ντουέτο από το Βέλγιο έχει μια εμμονή με τα electro pop-synths-electrodisco & italodisco ακούσματα και επιρροές που με έχουν πάρει από το χέρι και με έχουν πάει σε μια εποχή που η μουσική έρεε άφθονη σαν το φαγητό από το κέρας της Αμάλθειας ,σε ποσότητες μόνο ποιοτικές ,πρωτοποριακές και innovative έως τους χρόνους μας .Απίστευτοι remixers ακόμα και σε κλασσικά κομμάτια όπως της Grace Jones και ακόμα πιο pop καλλιτεχνών όπως του Robbie Williams,με τρόπο που σε κάνουν να λατρεύεις και να κολλάς με το track και το κάνουν με τρόπο τέτοιο ,που δεν καταστρέφουν το original,αλλά το εμπλουτίζουν με στοιχεία που απλά σε κάνουν να λες «τώρα ακούω robbie;;».Το “we cant fly” είναι το πρώτο single από το forthcoming άλμπουμ τους ,το οποίο είναι από αυτά που θα κάνουν την διαφορά για το «σχολικό» έτος .Italodisco με φωνητικά που σε πάνε σε μια 80’s βραδιά ,από εκείνες που σε έκαναν να νιώσεις καλοκαίρι ,με electro pop στοιχεία που δεν σε κουράζουν διόλου! Μια μικρή γεύση από το album που ήδη περιμένουν αρκετοί γνώστες του στοιχείου ,με ανυπομονησία !Όσοι βιάζεστε και θέλετε να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται αυτή η αναμπουμπούλα δεν έχετε παρά να ακούσετε το live dj set τους στο Essential Mix του Μαΐου…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)